مقاله تناسب ادبیات فولکلور و فرهنگ

ادبیات فولکلور به ادبیات شفاهی بازمی گردد؛ ادبیاتی اگرچه برخی از مفاهیم آن مکتوب شده اند اما هنوز بالندگی اش به شفاهی بودن است. اگرچه نباید این نکته را فراموش کرد که برای ثبت این ادبیات باید تمام این قصه ها، متل ها، افسانه ها، ضرب المثل ها، لالایی ها و… را مکتوب کرد، اما تلاشی برای تبدیل آن به اثری کلاسیک نکرد.

ادبیات فولکلور ایران پیشینه ای حدود ۳هزار سال دارد. یعنی از زمانی که برخی از متون زرتشتی سخن از برخی حماسه ها و پهلوانان گفتند. سنت حماسه در ایران بخش اعظمی از همین ادبیات فولکلور است که بخشی از آن در شاهنامه فردوسی «نشانه گذاری» شده است. فردوسی برخی از همین پهلوانان گذشته و کسانی را که در فرهنگ شفاهی مردم سینه به سینه زندگی کرده اند به شکل و قالب شعر درآورده است. از شاعران دیگر که این گونه برخی از منابع شفاهی را نوشت می توان به باباطاهرعریان اشاره کرد و البته در این حوزه فایز دشتستانی هم ابیاتی نوشته است. ادبیات فولکلور ایران آمیزه ای از حماسه، عادات و آداب و رسوم ملتی است که از دیرباز به فرهنگ و تمدن شهره بوده اند.

در ادب عامه ایران می توان شرافت، انسانیت، گذشت، توانمندی و بسیاری از عادات پسندیده را دید.ادبیات فولکلور ایران را می توان در چند دسته بررسی کرد: شعر، قصه ها، افسانه ها و حماسه، آئین های نمایشی و ادب فولکلور رمانتیک یا غنایی.