نگاهی به عملکرد پارکهای علم و فن آوری در جهان

تاکنون مطالب و مقالات زیادی درخصوص پارک‌های علم و فناوری توسط صاحب‌نظران به رشته تحریر درآمده است و هر کدام از مقالات مذکور از منظری خاص به این امر پرداخته است. در اینجا قصد داریم، پس از تعریف پارک‌های علم و فناوری و اشاره‌ای به خاستگاه آن، به ذکر نمونه‌هایی از آن در کشور‌های در حال توسعه و صنعتی پرداخته و در نهایت وضعیت پارک‌های علمی را در ایران مورد بررسی قرار دهیم.

براساس تعریفی از انجمن بین‌المللی پارک‌های علمی، پارک علم و فناوری، زیرساختی برای حمایت از توسعه شرکت‌های مبتنی بر علم و فناوری است.

پارک فناوری، به مجموعه‌ای اطلاق می‌شود که از طریق فراهم آوردن و ارائه زمین، تاسیسات زیربنائی، آزمایشگاه‌ها، کارگاه‌های تحقیقاتی متمرکز و تسهیلات قانونی، موجبات اجتماع واحدها، شرکت‌ها و موسسه‌های تحقیقاتی را در یک فضای متمرکز فراهم می‌‌کند.

با توجه به تعریف فوق، پارک‌های علم و فناوری از تعدادی شرکت‌های فناور تشکیل شده‌اند و به‌طور کلی مکانی جهت رشد و توسعه انواع نوآوری‌ها و کارآفرینی‌های فناورانه هستند و ارتباط ویژه ای با دانشگاه‌ها و مراکز تولید علم دارند. دانشگاه مکانی است که در آن پژوهش‌های قابل‌توجهی انجام می‌شود. شرکت‌های فناور مستقر در پارک‌ها، این پژوهش‌ها را تبدیل به محصولات قابل عرضه در بازار تجاری می‌کنند و به این شکل به تجاری کردن تحقیقات کمک می‌کنند. این شرکت‌ها در زمان استقرار در پارک، اطلاعات، مشاوره‌های ضروری، خدمات و تجهیزات مناسب را برای رشد و ارتقا دریافت می‌کنند و خود را برای حضور مستقل و موثر در صحنه فناوری کشور آماده می‌کنند.

همچنین پارک‌های علمی و تحقیقاتی می‌توانند با ایجاد ظرفیت‌های جدید پژوهشی و پرورش محققین در گسترش تحقیقات در جامعه موثر باشند و از طرفی دیگر به‌عنوان حلقه ارتباطی بین دانشگاه‌ها و صنایع عمل کنند.