اصول جنگلداری نزدیک به طبیعت و جنگلداری با تاج پوشش دائمی

مقدمه :
بهره برداری از جنگل به روش سنتی و نیز تبدیل آن به اراضی مزروعی, همراه با رشد جمعیت و با هدف تأمین نیازهای چوبی و تغذیه ای از گذشته دور و ابتدا توسط رومیهای قدیم شروع شد . مبدأ و منشأ تفکر علمی تهیه و اجرای طرحهای جنگلداری در قالب سری و با روش کلاسیک, اروپای مرکزی بود که هدف عمده این طرحها در «برداشت چوب» متمرکز می شد .
بتدریج روشهای علمی تر ارائه و به کشورهای دیگر تسری یافت, بطوریکه اولین طرح جنگلداری در آمریکا از صد سال قبل (۱۹۰۵ میلادی) و اولین طرح جنگلداری در ایران براساس قانون جنگلها و مراتع مصوب ۱۳۳۸ (هـ ش) از ۴۵ سال پیش و با کمک فرانسویها تهیه و به اجرا در آمد .
طرحهای جنگلداری در گذشته بر مبنای اصول «برداشت مستمر» و «بهره برداری اقتصادی» استوار بود بهمین جهت برای اقتصادی نمودن طرح و سهولت در مدیریت, گرایش به همسال کردن جنگل و تک کشتی در احیاء جنگلهای مخروبه با استفاده از گونه های سریع الرشد بومی و غیربومی و با هدف افزایش تولید متداول گردید .
در نتیجه اجرای روشهای کلاسیک جنگلداری طی قرون گذشته, ناهنجاریهای زیست محیطی و پدیده های مخرب جنگل چون بارانهای اسیدی و … بروز نمود که دانشمندان علوم جنگل در اروپا برای کاهش اثرات تخریبی جنگل با تغییر نگرشی اصول جنگلداری مدرن را برای مدیریت پایدار جنگل ارائه نمودند که معروفترین آن «جنگلداری نزدیک به طبیعت» و «جنگلداری با تاج پوشش دائمی» می باشد . این رویکردها در مقاله حاضر مورد بررسی قرار می گیرند .

۱- جنگلداری نزدیک به طبیعت (Close to nature forestry)
۱-۱- تاریخچه
اعمال مدیریت جنگلداری سنتی و کلاسیک با قدمت بالغ بر پنج قرن در اروپا شروع شده است . براثر بهره برداری متمرکز از جنگل طی چندین دوره به روش قطع یکسره متوالی موجبات فقر مواد آلی و معدنی خاک, لغزش و رانش زمین, تغییر مناظر زیبا و زیستگاهای حیات وحش را فراهم وپدیده های زیانبار زیست محیطی چون : بارانهای اسیدی, تخریب لایه ازون, اثر گلخانه ای در زمین, افزایش درصد دی اکسیدکربن و … را در پی داشته است .