جستجو در تالارهای گفتگو

تاريخ، تخريب جنگلهاي شمال را بر شما نخواهد بخشيد عبدالحسین طوطیایی* خطه شمال کشور از دیر بازهمچون تاج زمردینی بر تارک سرزمین تف آلود ما می درخشیده است. بیش از ویژگی های جغرافیایی، صفحات تاریخ سبز آن نیز همواره با سرخی خون شیر زنان و دلاور مردانی آمیخته بوده که هرگز اجازه ندادند هیچ متجاوزی پای نامحرمانه بر این تابلوی زیبای آفرینش بگذارد. تابلو سحرانگیزی که آفریننده بی همتای آن در آمیزه ای از کوه و دریا نقشی از زیباترین ها را بر سیمایش آراست تا همچون درفش برافراشته در پیروزی بر آخرین های عباسیان و مغولان، چین های شرم از جبین تاریخ ایران زمین زدوده و در بزم های دلنشین هرساله برزگران نستوهش، آذین بند شالیزارهایشان باشد. در بامدادان هر بهار، جای جای عرصه این تابلوی شگفت انگیز، شاهد تجلی حماسه ها بود. شالیکاران در عزمی آهنین خورشید خواب آلود را با طنین گام های اهنین خود بیدار می کردند تا روزی دیگر از شکوه و اراده را به نمایش بگذارند. قهرمان هر روزه آنان، مادران جوانی بودند که با گذرادن طفل شیرخواره بر مهد پشت خود و زانوانی درگل و لای تا بدرقه خورشید شرمگین و خسته سر برنمی داشتند تا مبادا از درماندگی سر به نااهل فرود آورند. چنین شد که کودکان دیار درختان راست قامت آن زمان در پشت خمیده این مادران، سرافرازی اموختند و رخ به آسمان ساییدند و بر آن تابلوی زیبا جلای غیرت دادند. تابلویی که بی هیچ پیرایه ای زینت بخش پنجره های بازخانه هایشان بود. افسوس که پس از گذشت دو سه دهه تخریب پرشتاب، ستوران آن بیگانگان وامانده درتاریخ کهن را می بینیم که این بار از درون مرزها و با ماشین آلات تخریب و ابزار قدرت بر وارثین آن دیرینه پرافتخار چیره شده و نابکارانه با قلم موی دنائت بر آن نقش زیبا، رنگ بطالت زده و بر سیمای ملکوتی اش چنگ شقاوت کشیده اند. آنچه که بر غلظت این تراژدی می افزاید نقش بسیار متفاوت مردم بومی حال حاضر این منطقه با گذشته پر افتخار و آباء و اجداد فداکارشان است. اگر آن زمان هر درختی، پناهی و سنگری برای سلحشوران این خطه سبز فام بود اما فرزندان کنونی آنان خود تیشه به ریشه این سبز قامتان تناورمی زنند. کودکانی که ان زمان بر پشت خمیده مادران شالیکار خود قامت بر افراختند اما سال هاست که جغرافیای هویت را از تاریخ درخشانشان جدا ساخته و در مسلخ گذرانی کوتاه قربانی کرده اند. نسل امروز همچون پیشنیان دیگر خورشید خواب آلود را در طنین گام های شان بیدار نمی کنند بلکه این افتاب است که هر روز بر بستر فراموشی آنان ساعت ها می تابد تا چشمان خمار آلودشان برساعتی که عقربه اش از اندیشه آنان پیشی گرفته است بیافتد. اندوه که اسطوره شکست ناپذیری دیروز شمال کشور از خاطره نسل حال حاضر زدوده شده تا با خاطری اسوده همچنان به بریدن شاخی که بر آن نشسته اند سرگرم باشند. در بازخوانی اساطیر شاهنامه، اینک این رستم است که در چنگال اکوان دیو آخرین رمق های خودرا از دست می دهد و در گرد و خاک آنها زنجیره هر روزه و بی انتهای مسافرانی گم شده در خود را می بینیم که به شمال می آیند تا برای سرانجام این مبارزه غرور شکن و به پاس نابودی این عرصه زرخیز که به بهای مسی فروخته می شود شگفتانه هورا بکشند. راقم این سطور هم از زمره گروه پرشماری از مردم کشورمان بوده است که در این سال های اخیر به هر مناسبتی از روند فاجعه بار تخریب بی محابایی که اقلیم کم نظیر شمال کشور را فرا گرفته است گفته و با اشک قلم گریسته است. همچون کودکی دور افتاده ازمادرش بوده است که درغروبی سرد و بارانی در کنج گدرگاهی ایستاده و تلاش می کند که با هق هق گریه شاید توجه عابران و یا حتی پلیس راهنمایی را بخود جلب کند. اما افسوس که عابران سر در گریبان معیشت فرو برده و گوش از هر صدایی که آنان را از رفتن که نه بلکه از فرار از خود باز بدارد برگرفته اند. پلیس هم که دغدغه ای جز افزودن بر قطر برگ های جریمه اش ندارد آنچنان بر سوت فراموشی اش می دمد که ناله های حزین کودک در امواج آن ره به فراموشی می گذارد. مردم شمال کشورمان! آگاه تر باشید که اگر در این آخرین سال هایی که از بقایای این تابلوی زیبا هنوز ترسیمی مانده است بخود نجنبید دیگر نه از تاک نشانی خواهد بود و نه از تاک نشان. هرگز امید به سوت آن پلیس راهنما هم نداشته نباشید. او تنها دراندیشه افزودن بر برگ های جریمه اش است. لطفا در پشت آخرین درختان جنگل سنگر بگیرید و به پاس هزاران از نیاکان شجاعتان که با رها شدن از خود این عرصه را به شما تحویل دادند درنگ نکنید . با تشکیل تشکل های هشدار و باز دارندگی این بار در جستجوی هزیمت دشمن به آن سوی دیواره های البرز نباشید. متجاوزین اکنون در درون خانه به خانه های خودتان به انتظار احداث آخرین اتوبان ها و برافراشته شدن ساختمان های بیش و بیشتر هستند. بدون تردید هر گونه درنگ شما را تاریخ بر شما نخواهد بخشید و نظام هستی با عرضه فقر و گرسنگی بر فراموشی تان نقشی از ندامت بر آن تابلوی زیبا خواهد کشید تابلویی که در شام آخرش هم قوتی اندک بر سفره هم نخواهد داشت . *عضو هیات علمی بازنشسته سازمان تحقیقات کشاورزی