جستجو در تالارهای گفتگو

پلیئاد Pleiade در نیمه دوم قرن شانزدهم، در عصر شكوفایی رنسانس، تاریخ ادبی فرانسه شاهد اولین مكتب خود به نام پلیئاد (Pleiade) بود. این مكتب شعری در سال ۱۵۵۰ با رهبری پییردو رنسار (Pierre de Ronsard) شكل گرفت، و حدود ده سال از تاریخ و تحولات ادبی فرانسه را به خود اختصاص داد. پلیئاد در اصل نام صورت فلكی است كه متشكل از هفت ستاره است. به همین دلیل، در سال ،۱۵۵۶ رنسار گروهشان را كه متشكل از هفت شاعر بود، پلیئاد نامید و فهرست هفت نفر برتر را این چنین ذكر كرد: باییف ( Baif)، بلو (Belleau)، ژودل (jodell)، پولوتیه (Polotier)، دوبلی (Du Bellay) نظریه پرداز این مكتب، ژان دورا (Jean Dorat) به عنوان استاد این گروه، و خود رنسار هم سردسته پلیئادها محسوب می شد. عقایدپلیئادها: 1. ستودن شعر: از نظر پلیئادها، شعر نباید در خدمت اخلاق یا مذهب باشد، بلكه شعر را بخاطر خود شعر باید ستود. و شاعر كسی است كه رازهای پنهان جهان و دنیای عرفان را می داند و آنها را در اشعار خود فاش می كند. 2. شاعر، یك صنعتگر است: شاعر پلیئاد بیش از آنكه هنرمند باشد، صنعتگری است كه تنها الهامات شاعرانه برای او كفایت نمی كند، بلكه او باید با قواعد و اصول حرفه اش نیز آشنا باشد و با كار كردن روی سبك خود، شعرش را به كمال زیبایی برساند. 3. اهمیت صنایع ادبی و موسیقی شعر:از نظر پلیئادها، هماهنگی قافیه ها، خوش آهنگی ابیات و موسیقی شعر بسیار اهمیت دارد. و شاعران پلیئاد در اشعارشان از صنایع ادبی مانند تشبیه، استعاره و كنایه نیز بسیار استفاده می كنند. 4. ارج نهادن به زبان فرانسه: در سالهای ،۱۵۵۰ زبان لاتین، زبان نویسندگان، شاعران و، تحصیلكرده های جامعه بود. اما پلیئاد، مردم را متوجه زبان و ادبیات غنی فرانسه كرد. از نظر پلیئادها، زبان فرانسه به اندازه لاتین می تواند «زبانی شاعرانه» باشد. 5. غنی كردن زبان فرانسه: پلیئادها معتقد بودند كه باید با وام گیری از زبانهای دیگر، استفاده مجدد از كلمات و عبارات قدیمی و با مشتق گیری از كلمات جدید و ساختن عبارات علمی و فنی، زبان ادبی فرانسه را غنی كرد. 6. تقلید از قدما: به عقیده پلیئادها، برای اینكه زبان فرانسه، همپایه و هم شأن زبان لاتین شود باید از گذشتگان پیروی كرد. اما نه به گونه ای كه شاعر به «دزد ادبیات» بدل شود، بلكه شاعر باید الگوی خود را با استفاده از سبك و شیوه خود غنی و پرورده كند. موضوع و مضمون اشعار پلیئاد: 1. بهره بردن از لحظات زندگی: خوشگذرانی، استفاده از لحظات عمر و از زندگی لذت بردن از جمله شعارهای شاعران پلیئاد است. 2. طبیعت: شاعران این مكتب با توجه به اعتقادی كه به طبیعت دارد در اشعار خود به وصف و تمجید از مناظر طبیعی می پردازند. 3. عشق: اغلب اشعار پلیئادها، شعرهای عاشقانه ای است كه در آن شاعر، احساسات و حالات روحی خود را بیان می كند. 4. مرگ: پلیئادها در اشعار خود از مرگ به عنوان حقیقتی اضطراب آور و نگران كننده یادمی كنند كه مذهب هم در از بین بردن این دلهره كمك زیادی به آنان نمی كند. 5. دربار: پلیئادها، نگرش هجوآمیز وانتقادی از دربار دارند كه كاملاً در اشعارشان محسوس است

کوبیسم ادبی نقاشی كوبیسم سبكی است كه نقاش با خطوط هندسی تصویرسازی می كند و سایه ها را در كار خود محو می كند. در سبك كوبیسم سعی می شود تمام جنبه های قابل رؤیت و غیرقابل رؤیت یك پدیده و موضوع بطور همزمان در نقاشی نمایش داده شود. به همین دلیل نقاشی كوبیسم، انتزاعی و دور از واقعیت به نظر می رسد. درواقع، كوبیسم هنر آبستره است. هانری ماتیس (H. Matisse) نخستین كسی بود كه نام «كوبیسم» را به این سبك نقاشی اطلاق كرد و دلیل این نامگذاری این بود كه چون نقاش سبك كوبیسم تصویر موردنظر خود را به صورت اشكال هندسی نمایش می دهد، معمولاً تصاویر مكعب شكل در نقاشی آنان دیده می شود و عبارت «كوبیسم» نیز مركب از كلمه «كوب» (Cube) به معنای «مكعب» است. پیكاسو Picasso) ۱۹۷۳ـ۱۸۸۱) از پیشگامان و مؤسس و بانی این سبك نقاشی بود. دورن (Derain) و براك (Braque) نیز از دنباله روهای او در این سبك نقاشی محسوب می شوند. كوبیسم ادبی آثار گیوم آپولینر (Guillaume Apollinaire) (۱۹۱۸ـ۱۸۸۰) متولد شد. او در ابتدا از پیروان سبك سمبولیسم بود ولی همراهی او با مكتب سمبولیسم با ضعف و زوال این مكتب مقارن شد. به همین دلیل آپولینر از این مكتب كناره گرفت. سپس علاقه اش به هنر نقاشی و دوستی او به پیكاسو دلایلی شدند برای اینكه او مبتكر نوعی كار ادبی ـ هنری شود كه «كوبیسم ادبی» نام گرفت و بطور همزمان با كار كوبیسم ادبی، او از مروجها و مبلغهای مكتب سوررئالیسم نیز بود. كارهای آپولینر از نوع كالیگرام (Calligramme) و ایده ئوگرام (I deogramme) است یعنی متنهایی كه ترتیب و شكل حروفچینی و نگاشتن آنها مشخص كننده و بیانگر موضوع و مضمون درونشان است. درواقع نوعی اندیشه نگاری است. آپولینر اغلب اشعار خود را بنابر محتوا به اشكال مختلف مانند حروف الفبا، قلب، كراوات، سیگار، ساعت، انگشتان دست و... می سرود. زیرا معتقد بود، علاوه بر این كه خواننده بایداز موضوع و مضمون متن لذت ببرد، باید برای او از نظر دید هم لذتبخش باشد و در این صورت درك خواننده از مطلب بیشتر می شود. آپولینر در متنهای خود، نشانه گذاری را از بین می برد تا بتواند متن را نسبت به وزن و ریتم انعطاف پذیرتر كند.مضامین و رموز اشعار آپولینر باتوجه به تصویرسازی های او به راحتی قابل كشف است. بیان زیبایی بی پایان فصلها، ابراز احساسات و حالتهای روحی خود، شكوه از گذشت زمان همچون آبی روان، تاوان عشق، گله از عشقهای زهرآگین و نگریستن به زن از دریچه كمال از جمله موضوعات و مضامین آثار ادبی آپولینر است كه در مجموعه شعر او به نام "Alcods" كاملاً محسوس و قابل درك است.از دیگر طرفداران و پیروان كوبیسم ادبی می توان ژان كوكتو (Jean Cocteau)، ماكس ژاكوب (Max Jacob)، آندره سالمون (Andre Salmon) و پیرروردی (P. Reverdy) را نام برد.