جستجو در تالارهای گفتگو

با سلام خدمت دوستان و علاقمتدان به رشته مديريت شهري از دوستان و عزيزان ارجمند تقاضا دارم تا مقالات مربوط به مبحث مديريت شهري رو در اين تاپيك قرار بدن.

در اين تاپيك مطالب ارايه شده در خبرنامه نامه اينترنتي شهرنما شهرداري شيراز رو در اختيارتون قرار ميدم. در صفحه اولي اين خبرنامه چنين نوشته شده است. بازديدکننده گرامی: با ياری خداوند متعال و راهنمايی مخاطبين بزرگوار توانسته ايم از آبان ماه 1380 تا کنون هشتاد و پنج شماره خبرنامه "شهرنما" را منتشر کنيم. در ده پيش شماره خبرنامه توضيح مختصری از 37 وب سايت مرتبط با خدمات شهری ارائه شده است. این دوره از خبرنامه روز پنج شنبه هر هفته از 3 آبان تا 20 دی 1380 منتشر شد. شماره های 1 تا 25 خبرنامه به معرفی 74 وب سايت مرتبط با شهر، مديريت آن و آداب مدنی پرداخته است و در هر خبرنامه که پنج شنبه ها از 9 خرداد تا 23 آبان 1381 منتشر می شد يک مطلب خواندنی با عنوان «آيا می دانيد» و يک عکس از شهر شيراز و پروژه های عمرانی شهرداری ارائه گرديد. شماره های 26 تا 50 خبرنامه، مخاطب را با 25 وب سايت خدمات شهری و نحوه فعاليت سازمان های خدماتی خصوصاً در شهرهای پيشرفته جهان آشنا می سازد و در هر خبرنامه که یکم و پانزدهم هر ماه از 1 آذر 1381 تا 1 آذر 1382 منتشر می شد غزلی از ديوان خواجه شمس الدين محمد حافظ شيرازی و يک عکس از شهر شيراز به مخاطبين عزيز تقديم شده است. در شماره های 51 تا 75 به منظور ارج نهادن به پیشنهادهای خوانندگان محترم خبرنامه، ساختار آن را به شکلی تغییر دادیم تا مطالب با تنوع و جذابیت بیشتری در اختیار ایشان قرار گیرد. این دوره از خبرنامه یکم و پانزدهم هر ماه از اسفند 1382 تا اردیبهشت 1384منتشر و در هر شماره چند مطلب با موضوع خدمات شهری در کشورهای مختلف جهان، چند مطلب آموزشی، اخبار معماری جهان، اخبار جالب جهان و یک سرگرمی ارائه شده است. اکنون شما خواننده گرامی می توانید ضمن مطالعه مجدد و بررسی شماره های منتشر شده، با ارائه پیشنهادهای ارزشمند خود، ما را در ادامه راه ياری و در جهت هرچه پربارتر نمودن خبرنامه "شهرنما" راهنمايی فرمایید. منتظر دريافت نظرها و پیشنهاد های شما هستيم. info@shirazcity.org

در بیشتر خوابگاه های دانشجویی تخت ها در ردیف های دوطبقه وجود دارند. دانشجویان زیادی هستند که از تخت های طبقه بالایی در سکوت سنگین نیمه شب به پائین پرت می شوند. اگر خوابگاه مسئولیت پذیر باشد آنها به زودی به بیمارستان منتقل می شوند سر و کمر آنها اسکن می شود و این داستان مدت ها مایه خنده و مزاح دیگر دانشجویان می شود. با این حال چاره ای از تخت دو طبقه نیست. نخست آن که تختخواب های دوطبقه سال هاست برای استفاده های خانگی نیز طراحی شده و از سویی خوابگاه ها بشدت با کمبود فضا و ساختمان روبه رو هستند به ناچار باید تخت دانشجویان را بر روی یکدیگر سوار کرد. تنها می توان آن را مجهزتر، امن تر و زیباتر کرد. ردیف و معماری سکونت در شهرها نیز داستان مشابهی دارد. شهرنشین ها و شهرسازهای قدیم به تدریج ترجیح دادند به جای آن که خانه های خود را به موازات افق گسترش دهند، از روش چیدمان طبقات بر روی یکدیگر استفاده کنند. این چیدمان آنقدر بالا و بالاتر رفت که آسمانخراش ها و برج ها، به مانند دکل های شیشه ای و بتونی بالابلندهایی شدند که جلوه ای جدید به شهرها دادند. تعارض در کشمکش بین بلندها و کوتاه ها پدید می آید، این که هر کدام تا چه اندازه حدود خود را می شناسند، چه چهره ای به شهر می دهند و تا چه اندازه سایه سنگین خود را بر زمین زیرپای خود در شهرها تحمیل می کنند. شهرداری در ایران بحث بلندمرتبه سازی و برج سازی در شهرهای بزرگ بیشتر از هر چیز مستلزم وارد شدن در مباحث سیاست گذاری اداره شهرها، مسکن، اقتصاد شهرها و سیاست های کلی است که همه این موارد را دربرمی گیرد. این داستان در کشور ما دارای ابعاد چند وجهی بسیاری است. کالبد شکافی چهره کنونی شهرهای بزرگ از جمله پایتخت نیازمند بررسی روند سیاست گذاری های شهری است. شهرداری ها در ایران از آغاز زیر نظر مستقیم حکومت مرکزی اداره می شده اند. ساختار شهرداری ها مجموعه ای از ساز وکار در ۳ بنیان اصلی اجتماعی، قانونی و فنی است. با این حال این مجموعه از آنجا که در ایران از دیرباز بر دوش نظام شهروندی بنا نشده است، چیزی به نام نظام مدیریت محلی نیز وجود نداشته است. بدین ترتیب سازوکار شهرداری ها بیشتر از آنکه متأثر از زیرساخت های شهری، محلی، شهروندی و منطقه ای باشد متأثر از ارکان سیاستگذاری حاکم بر آن اراده های تصمیم گیری حکومتی بوده است. با این حال همین ساختار ناقص و کپی شده نیز اگرچه ساختاری مردمی نداشته است اما در بدو شکل گیری به الزامات فنی و تخصصی نیز بی توجه نبود. شاید مهم ترین دلیل برای توجیه چنین ادعایی هدف غایی امروزی کردن شهرها بوده است. شهر شالوده و نماد حرکت های اجتماعی و سیر پیشرفت تلقی شده است، بنابراین حتی اگر مجهز به الزامات شهرسازی نبودیم اما دیدگاهی به شهر وجود داشت که نشانگر شهر به عنوان غایت مدرنیسم بود. با این حال اگر برای مدرنیسم به حرکتی اصولی قایل باشیم نیازمند نوعی حسابگری و سنجش است در غیر این صورت ، بیشتر به یک جشن دست چندم نمایشی شبیه می شود. بدین ترتیب خیابان کشی، میدان سازی، بناهای عمومی، پارک ها، مراکز هنری، برق، آب، لوله کشی و نظافت شهری تا اواخر دهه ۳۰ ادامه پیدا کرد. اما چشم انداز شهرها مانند داستان جایگزینی چینی بر مس بود، به طبع هر کسی را به این رغبت وامی داشت که با سرریز درآمدهای نفت، کاشانه قدیمی خود را وانهد و شهر زیبا و پرزرق و برق را تجربه کند. دهه چهل حکایت گشوده ترین دروازه های شهری در برابر مهاجرت روستائیان است. به ناچار شهر باید کالبد خود را با حجم جدید انطباق می داد . در حقیقت وضع قوانین جدید در مورد وظایف شهرداری ها، نوسازی شهرها و نظارت شهرداری ها بر احداث ساختمان، معابر و طرح های شهرسازی در همین جا بود که سیر تکوینی خود را در تاریخ شهرهای ایرانی طی کرد. نخستین طرح جامع تهران در سال ۴۸ دستی همه جانبه بر سر و روی تهران می کشید. طرح جامع از قرار نظام توزیع جمعیت، خدمات، شبکه عبور و مرور و سیستم بزرگراه ها، نظام کاربری زمین و تراکم ساختمان بود. چیزی به نام نوسازی بافت های قدیم، مبلمان شهری و توسعه پارک ها نیز از همین جا آغاز شد. دهه پنجاه به نوعی دهه شکل گیری کادرهای متعدد فنی ـ مهندسی بودند. بدین ترتیب با شتاب هر چه بیشتر متولیان و اداره کنندگان فنی و مهندسی شهر پایه ریزی می شدند. چیزی مانند سازمان نظام مهندسی یا وزارت مسکن و شهرسازی و شورای عالی شهرسازی و معماری پا به شهر گذاشتند. همچنان که نخستین زمزمه های قطاری از قعر زمین های تهران، شایعه حیرت آور شب نشینی های تهرانی ها بود، در گوشه دیگری از تهران نقل دیگری برپا بود. «بلندمرتبه سازی» به یکباره اکباتان با ابهت بتونی خود در ورای تهران سر برآورد. شهرک غرب دیگر پروژه بلندمرتبه سازی مسکونی بود. بدین ترتیب بلندمرتبه سازی نخستین بار در دهه پنجاه بر فراز شهر خوابیده در سطح تهران، چشم گشود. بلند مرتبه سازی این گونه تعریف می شد: «وسیله ای برای انتقال تکنولوژی بلندمرتبه سازی و نوسازی و توسعه جدید شهری.» در دهه های بعد مهاجران و اقشار حاشیه ای کسانی بودند که در میان این طرح های بزرگ جا مانده بودند. مجوز خانه سازی در سطوح خدماتی و تراکم ساختمانی یکسان به نوعی حاصل شورش اقشار روستایی و مهاجر بود. تقریباً گسست در تاریخ شهرداری از همین زمان شروع شد اگر شهر انسجام ساخت خود را از دست بدهد، انگیزه برای مشارکت شهروندان نیز کاهش پیدا می کند. چیزی که اگرچه هیچگاه شهرداری در ایران بر پایه مشارکت شهروندی شکل نگرفته بود اما حداقل پایه های فنی و انسجام شهر نیز از دست می رفت. بدین ترتیب تهران ناهمگون و بی اندازه سر به آسمان کشید. داستانی که بر سر آن هر گروهی مدعای خود را دارد. برج های سرگردان برج سیرز «sears» شیکاگو در زمینی به وسعت۴۰۰ هزار متر مربع در ۱۱۰ طبقه هر روز صبح مثل یک شهر مجزا ،زندگی را شروع می کند. طراحی برج به شکلی است که در برابر توفان های فصلی شیکاگو نوعی خاصیت متحرک دارد به شکلی که حتی ساکنان طبقات بالایی در هنگام وزش باد، می توانند حرکت بطئی ساختمان را حس کنند. شهرها و ابرشهرهای بزرگ ناگزیر از توسعه عمودی هستند و چه بسا شگرد زندگی بشر در شهرها همین بلندسازی باشد. با این حال بلند مرتبه سازی در لیست بلندی از قواعد ناظر بر آن قرار می گیرد. بلندسازی اگرچه به کمبود زمین، مسکن، کاربری های صنعتی، اداری و تجاری و ... پاسخ می دهد اما در عوض در زیر سایه سنگین آن عوارضی نیز چون ازدحام، آلودگی محیط زیست و برخی مشکلات اجتماعی و فرهنگی دیگر نیز به وجود می آید. مهندس میلاد شیرکوند مهمترین پیش بینی هایی که در مورد مقوله بلندسازی وجود دارد را از این قرار نام می برد: «نخست آثار اقتصادی آن مطرح است که شامل تأثیر ساختمان های بلند بر تراکم ساختمانی و مصرف زمین و سپس هزینه احداث ساختمان های بلند و تأثیر آنها بر کاربری زمین می شود اما یکی از مهمترین آثار پدید آمده آثار اجتماعی و روانی ناشی از بلندسازی هستند. در ساختمان های بلند ساز نوعی عدم همخوانی و همجواری فرهنگ ها دیده می شود از سویی در مورد زندگی گروه های اجتماعی، قومی، ملی و نژادی نیز این عدم تناسب دیده می شود. بلندسازها با تراکم جمعیت خانوارها نیز همخوانی ندارند و نوعی عدم همسانی اقتصادی و اجتماعی در آنها یافت می شود. امنیت ساختمان ها و حوادثی چون زلزله، باد، آتش سوزی، مسائل هویتی و زیست محیطی و وضعیت نور و آفتاب از دیگر عوامل مهم در ساخت بلند ساختمان ها هستند. بدین ترتیب اگرچه بلندسازی یکی از روش های پذیرفته شده و رایج در توسعه شهرهاست اما ساخت آن با التزام رعایت دایره گسترده ای از عوامل، استانداردها، شرایط محیطی، اجتماعی و فرهنگی و اصول ساختاری و مهندسی همراه است.» در برابر ایرادات متعددی که نسبت به برج سازی وجود دارد مدافعان آن پاسخ های متعددی دارند از جمله آنها می گویند افزایش قیمت زمین است که موجب گسترش برج سازی می شود، نه این که برج سازی موجب افزایش قیمت زمین شود. از سویی احداث برج ها در حاشیه شهرها منوط به توجیه اقتصادی قیمت زمین است هنگامی که قیمت زمین در مناطق حاشیه ای کمتر از قیمت ساخت است برج سازی به هیچ وجه برای شرکت های خصوصی اقتصادی نیست پس انتقال برج سازی به حاشیه شهرها نیازمند امنیت سرمایه گذاری است. در مورد جریان هوا و تابش نور خورشید نیز برج سازی تنها نیازمند مکان یابی صحیح و رعایت مسائل فنی است و همچنان که احداث برج ها در کوچه های باریک و راه های کم عرض غیرفنی است. از سویی همگام با شرایط روز می توان فرهنگ و معماری بومی را با مقتضیات و پیشرفت های جدید انطباق داد و چه در نماسازی برج ها چه در فضای داخلی آنها نوعی نزدیکی فرهنگی پدید آورد. نظم از یاد رفته با این حال گذشته از تمام موارد متعددی که بر سر پدیده بلندسازی در ایران وجود دارد، یکی از مهمترین مواردی که در ساختمان های بلند در ایران از یاد برده شده، هماهنگی و چشم انداز نمای شهر است. در تمامی شهرهای پیشرفته جهان همچنان که ساختمان های بسیار قدیمی و تاریخی و بافت کهنه شهر حفظ می شود بلندسازی و ساختمان های مدرن نیز وجود دارند ولی چیزی که در این شهرها بسیار بدیهی است نوعی تفکیک این دو قالب ساختمان و ظاهر شهر از یکدیگر است. در حقیقت ساختمان های بلند و برج ها از میان بخش های قدیمی تر محلی و یا در کنار ساختمان های کوتاه تر سر بر نیاورده اند. به سادگی نوعی اراده فنی و مهندسی و حتی اجتماعی در تفکیک این دو قضیه دیده می شود. این در حالی است که درهم ریختگی فضا و ارتفاع در تهران، چشم انداز شهر را به ملغمه ای در هم تبدیل کرده است. از سویی عدم محدودیت در گسترش ارتفاع به نوعی حقوق شهروندی دیگران را نیز ضایع می کند. بدین ترتیب که یک خانه ویلایی یا یک خانه کوچکتر و یک یا حداکثر دو طبقه در محاصره دیوارهای بلند همسایگان قرار می گیرد. چنین مسأله در درازمدت عوارض زیستی، محیطی و اجتماعی خود را در روحیه عمومی ساکنین شهر به جا می گذارد. نهایت این که، در ضرورت توجه به الگوهای جدید و تکنولوژی های پیشرفته شهرسازی ایرادی نخواهد بود مادامی که به نظم عمومی شهر و استانداردهای فنی و مهندسی و معماری ساختار یک شهر توجه شود. هم اینک، مشکل شهرهای بزرگ ما برج ها یا بلندسازی ها نیستند، مشکل عدم قاعده، نظم ساختاری شهر و رعایت قواعد شهر است. مسأله ای که بیش از هر چیز در بطن آن نادیده گرفتن حقوق شهروندان وجود دارد. مهدی حقانی – روزنامه ایران

از مساحت 700 كيلومتري تهران بيش از 50كيلومتر از سطح شهر را پادگان*هاي نظامي دربرگرفته*اند. اين پادگان*ها قرار بود تا پايان برنامه چهارم توسعه به طور كامل از سطح شهر تخليه شوند و اين فضاها به شهرداري و خدمات شهروندان اختصاص يابد. اما با همه اين توصيفات به راستي چگونه است كه هنوز چنين اقداماتي انجام نشده است؟ چرا براي خروج اين پادگان*ها از سطح شهر براي رفاه حال شهروندان اقدامي فوري انجام نمي*شود؟ صمدذواشتياق، كارشناس شهرسازي در اين ارتباط مي*گويد: در مطالعاتي كه انجام شده است اين پادگان*ها تنها پادگان*هاي سربازي نيستند بلكه مراكز فرماندهي ارتش را نيز شامل مي*شوند. اين مبحث طي 20 تا 25سال اخير مطرح شده است ولي نه ارتش و نه سپاه پاسداران تمايل ندارند كه اين اراضي را به هيچ عنوان از دست بدهند و براي بهره*برداري*هاي خود همكاري و مشاركت نمي*كنند. ذواشتياق معتقد است كه با توجه به ارزش افزوده اين زمين*ها و تغييرات كاربري زمين اجازه نمي*دهند كه مذاكراتي كه بين شهرداري و سازمان*هاي نظامي انجام مي*شود به نتيجه*اي برسد و حتي از ورود شهرداري به داخل اين اراضي براي بازديد جلوگيري مي*شود. همچنين با توجه به اينكه وسعت اين زمين*ها بسيار زياد است آخرين آماري كه ارائه شده رقم قابل ملاحظه*اي است كه 10الي 12درصد از سطح تهران يعني چيزي حدود 72 كيلومتر مربع را به خود اختصاص داده است. اين كارشناس شهرسازي عنوان مي*كند كه در مصوبه سال 71 كه به آن طرح جامع دوم تهران نيز گفته مي*شود مشخص شده كه اين اراضي براي خدمات شهري در نظر گرفته شود، خدمات نيز با توجه به اينكه صرفه اقتصادي چنداني ندارد لاجرم هيچ تلاشي هم در اين باره انجام نمي*شود و به دليل اينكه شهرداري از تخلفات انجام گرفته جلوگيري به عمل مي*آورد، ارتش هيچ گونه مجوزي براي ورود و بازديد از اين اراضي براي شهرداري صادر نكرده است و شهرداري نيز بايد براي كمبودهاي فضاي سبز و فرهنگي از اين فضاها استفاده كند اما متاسفانه كارشكني*ها در اين خصوص همچنان ادامه دارد. اين در حالي است كه در طرح*هاي موجود در شهرسازي تهران هيچگونه جمعيتي براي اين مناطق در نظر گرفته نشده و قرار بوده است كه براي آنها خدماتي چون خدمات شهري و... در نظر گرفته شود اما با وجود ساخت*وسازهاي مسكوني در اين اراضي، تراكم جمعيت، ترافيك و... از جمله معضلاتي است كه تا اجراي خروج و خالي كردن اين اراضي همچنان ادامه خواهدداشت. باتوجه به ساخت*وسازهاي مسكوني در اين اراضي و افزايش جمعيت، ارتش تنها مي*تواند خدمات براي پرسنل خود را تنها در سطح همان محله در همان اراضي* تامين كند كه با افزايش اين جمعيت* ديگر اين امكانات پاسخگوي نياز افزايش جمعيت در اين اراضي نخواهد بود. در بند(5) مصوبه شوراي عالي شهرسازي و معماري ايران در اين*باره آمده است: احداث و توسعه تاسيسات نظامي از قبيل پادگان*ها و ميادين آموزشي و تمام يا هر قسمت از هرگونه تاسيسات ديگر متعلق به واحدهاي نظامي و انتظامي كه عملكرد شهري ندارند، در داخل محدوده و حريم استحفاظي شهرها ممنوع است. تاسيسات مشابه موجود نيز بايد در قالب برنامه تدريجي از محدوده و حريم شهرها خارج شده و اراضي و ساختمان*هاي باقيمانده تغيير كاربري داده و با رعايت اولويت*هاي شهري به مصارف عمومي برسد. اما اين مصوبه در سال*هاي سازندگي به فراموشي سپرده شد و كار به جايي رسيد كه نمايندگان مجلس دوره ششم نيز در اين خصوص ابراز نگراني كردند. اما مسئله اصلي، ساخت و سازهاي غيرمجاز نهادهاي دولتي و نيروهاي نظامي و انتظامي و نارضايتي مردم است. يكي ديگر از مسائل ساخت*وسازهاي غير مجاز، مشكل ارائه خدمات شهري بود. تمامي شهرك*هاي مسكوني قطعا نيازمند به آب، برق و گاز و فضاي سبز، خدمات ايمني و... بودند كه با گسترش شهر تهران اين معضلات نيز تمامي بر دوش مسئولان شهري سنگيني مي*كرد. دامنه گسترش شهر تهران به حدي است كه كارشناسان شهرسازي و فضاي سبز تهران خبر داده*اند كه ساخت*وسازهاي غير مجاز در شهر تهران به حدي افزايش يافته است كه هيچ كارشناس و صاحب نظري نمي*تواند مساحت و محدوده شهر تهران را مشخص كند. سيدامير منصوري، ديگر كارشناس شهرسازي نيز معتقد است كه پادگان*هايي كه دست ارتش يا نيروي انتظامي قرار دارند، انتظار دارند كه ارزش به روز ملك آنها بازگردانده شود تا به تخليه اين اراضي اقدام كنند اما مسئله مهم اين است كه اين اراضي بيش از 50 كيلومتر را در برمي*گيرد و شهرداري و دولت قطعا نمي*توانند چنين هزينه هنگفتي را براي خريد اين زمين*ها پرداخت كنند و پروژه در نهايت همچنان معلق مي*ماند. همچنين در يك بحث ديگر ارتش مي*خواهد با شهرداري و دولت معامله كند و معتقد است كه ما در صورتي اين اراضي را تخليه مي*كنيم كه قسمتي از زمين را با تغيير كاربري به مسكوني، به خود ما بازگردانيد و چون شهرداري چنين كاري نمي*كند و دولت نيز در شرايطي است كه نمي*تواند به آنها چيزي را تحميل كند در نتيجه چنين اقداماتي بي*نتيجه خواهد ماند. منصوري معتقد است كه اگر پادگان*ها تبديل به بافت مسكوني شوند براي شهر ضرر خواهد داشت. در واقع اين كارشناس شهرسازي عنوان مي*كند كه دليل مصوبه تصويب شده براي خروج پادگان*ها از سطح شهر اين بود كه اين زمين*ها در اختيار شهر قرار گيرد نه در اختيار گروهي خاص براي شهرسازي، اما راه حل منطقي كه با اصول شهرسازي سازگار است و كمتر منافع مردم را مخدوش مي*كند اين است كه اگر دولت و شهرداري نمي*توانند زمين پادگان*ها را در اختيار همه مردم شهر قرار دهند بهتر آن است كه پادگان*ها از شهر خارج نشوند. باتوجه به اينكه اين اراضي در جاهاي خوب تهران و در ابعاد گسترده و وسيع در اختيار اين نهادهاي نظامي قرار دارد و با عدم خروج اين نيروها از سطح شهر تبعات تاسف*بار همچنان ادامه خواهد داشت. شهر نياز به زمين براي فعاليت*هاي خدماتي و فضاي سبز دارد. با عدم همكاري نيروهاي نظامي براي خروج پادگان*ها از سطح شهر و تبديل اين اراضي وسيع به بافت*هاي مسكوني مردم و شهروندان به خدمات افزايش مي*يابد و شهرداري و نهادهاي ديگر دولت در اين زمينه با مشكلات عمده*اي مواجه خواهند شد. اصولا در هيچ كشوري شهرداري يك شهر يا منطقه سياست استقرار نيروهاي مسلح آن كشور را تعيين نمي*كند و موضوع انتقال پادگان فقط شامل پادگان*هاي خاصي است و نه تمام آنها. براي تشخيص انتقال هر پادگان، عواملي براي جابه*جايي و لزوم بازسازي و آماده*سازي اماكن و جايگزين ضروري است. در مورد پادگان*هاي مشخصي كه قرار است منتقل شوند هم وزارت دفاع و پشتيباني نيروهاي مسلح هماهنگي*هاي لازم را بايد با سازمان*هاي كشور به عمل آورد. براي انتقال پادگان*ها براساس ماده 173 قانون برنامه سوم توسعه، شهرداري و دولت مكلف هستند نسبت به تامين زمين و واگذاري تسهيلات اعتباري و بانكي و تغيير كاربري اراضي اقدام كنند. به همين دليل براي انتقال هر پادگان ابتدا بايد محل جايگزين آن پادگان احداث شده و سپس نسبت به جابه*جايي آن اقدام شود. از سوي ديگر مسئله تخريب محيط*زيست حاشيه تهران و ارتفاعات هزار تا هزار و 800 متري و بستر رودخانه كرج، آينده شهر را بسيار نگران*كننده كرده است. عموما طرح و نقشه شهر براساس مطالعات اقتصادي، اجتماعي نيازهاي آتي شهر تهيه مي*شود. در اين ميان ساخت*و*سازهاي غيرمجاز، به خاطر رعايت نشدن اصول شهرسازي و بدون ضابطه، سبب بر هم ريختن بافت و كالبد شهر و از بين رفتن توازن بين خدمات و جمعيت مي*شوند. اينگونه ساخت*وسازها در برخي موارد به حدي گسترش مي*يابند كه به شكل حاشيه*نشيني به تهديدي جدي براي شهر تبديل مي*شوند.اينگونه بيغوله ساز*ي*ها هميشه به دليل رعايت نكردن اصول طراحي شبكه و خدمات مورد نياز، تبعاتي همچون اعتراضات مردمي در جهت خدمات خواهي از جمله آبرساني، جاده و... را در بردارد. تخلفات صرفا مختص نيروهاي مسلح نيست و تقريبا بيشتر دستگاه*هاي دولتي، ساخت*وساز*هاي غير مجاز دارند. اين ساخت*و سازها، مشكلات عديده زيست*محيطي براي شهر دارد و تهران را با بحران جدي مواجه مي*كند. باتوجه به اين توضيحات به نظر مي*رسد كه تهران در آستانه فاجعه قرار دارد. اين تبعات به بحث خدمات شهري محدود نمي*شود، چنين ساخت*وسازهايي ابعاد اجتماعي را نيز در برمي*گيرد. ساخت*و سازهاي بي*رويه كه هميشه ناشي از مهاجرت اقشار خاصي از جامعه خارج از منطقه يا درون منطقه به محل خاصي است، سبب مي*شود اين افراد به خاطر داشتن خاستگاه متفاوت، ناهنجاري*هايي از بعد اجتماعي ايجاد كنند. مسئله مهم آن است كه اگر اقدامي براي جلوگيري از ساخت*و سازهاي غير قانوني صورت نگيرد، تهران با 22 منطقه و گسترش بي*رويه شهري بحراني*تر از آنچه هست خواهد شد و حل مشكلاتي مانند آلودگي هوا، كيفيت پايين خدمات شهري، ترافيك، جمعيت متراكم، رشد بزهكاري و مشكلات اجتماعي غير ممكن خواهد شد. تو هر مسئله تا وقتی هرکس به فکر منافع خودش باشه و هیچ هماهنگی و مصلحت اندیشی وجود نداشته باشه وضع تغییری نمی کنه که هیچ بدترم میشه.