جستجو در تالارهای گفتگو

[TABLE=class: grid, width: 500] [TR] [TD=align: center][/TD] [/TR] [/TABLE] دانشمندان چینی با دستکاری ژنتیکی میمون‌های ماکاک و افزودن ژنی که تصور می‌شود در انسان زمینه‌ساز اوتیسم است، علائم و ویژگی‌های بیماری اوتیسم را در میمون‌ها ایجاد کردند. نتایج این تحقیق که در نشریه "نیچر" منتشر شده این امید را ایجاد کرده که ممکن است در شناخت این بیماری و یافتن درمان آن، تحولی بزرگ در راه باشد. اوتیسم هنوز برای دانش پزشکی یک معما است، دلایل زیادی به عنوان عامل بیماری مطرح هستند که ژنتیک یکی از آنها است. تصور می‌شود که حدود صد ژن در ایجاد این بیماری نقش داشته باشند و اگر دقیقا روشن شود که علت اوتیسم چیست، احتمال یافتن درمان بسیار بیشتر خواهد شد. تا به حال تحقیقات ژنتیکی اوتیسم روی موش‌ها انجام شده و البته همیشه این علامت سوال بزرگ وجود داشت که مغز موش را چقدر می‌توان به مغز انسان شبیه دانست. محققان موسسه علوم اعصاب فرهنگستان علوم چین در شانگهای می‌خواستند مغز میمون‌ها را بررسی کنند تا نتایج، قابلیت بیشتری برای تعمیم به انسان داشته باشد. آنها برای این کار ژن MECP۲ انسان را در نظر گرفتند. بسیاری از کسانی که علائم اوتیسم دارند، و همچنین کسانی که مبتلا به سندروم رت هستند (اختلال شدید ماده خاکستری مغز)- یک نسخه اضافی از ژن MECP۲ دارند. این پژوهشگران در سال ۲۰۱۰ قدمی بزرگ برداشتند. [TABLE=class: grid, width: 500] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD]ماکاک خرچنگ‌خوار[/TD] [/TR] [/TABLE] آنها ژن MECP۲ را به یک ویروس بی‌ضرر متصل کردند که به عنوان وسیله نقلیه، ژن را به تخمک نوعی ماکاک خرچنگ‌خوار (Macaca fascicularis) منتقل کند. ۹۴ تخمک‌ با لقاح مصنوعی (IVF) بارور شدند. ۵۳ رویان حاصل را در رحم ۱۸ میمون‌ ماده قرار دادند. ۹ میمون باردار شدند. حاصل هشت نوزاد زنده بود که بین یک تا هفت نسخه اضافی از ژن MECP۲ داشتند. چهار نوزاد هم مرده به دنیا آمدند که بررسی مغز آنها نشان داد نسخه‌های اضافی ژن در مغز آنها فعال شده و خود را بیان کرده بود. این نشانه، محققان را امیدوار کرد. یک سال بعد پژوهشگران نشانه مثبت دیگری یافتند. میمون‌های دستکاری شده که یک ساله شده بودند، علامت عجیبی نشان دادند؛ آنها به شکلی عجیب در دایره‌های کوچک دور خود می‌چرخیدند، بقیه میمون‌ها را نادیده می‌گرفتند و اگر به آنها نگاه می‌شد با اضطراب خرخر می‌کردند. زیلونگ کیو متخصص زیست‌شناسی مولکولی و از نویسندگان این تحقیق می‌گوید: "اگر میمون دیگری سر راه آنها قرار می‌گرفت، یا از رویش می‌پریدند یا از کنارش رد می‌شدند و بعد دوباره به مسیر مدور خود بر‌می‌گشتند." پژوهشگران با مجموعه بررسی‌هایی که انجام دادند، متوجه شدند تمام میمون‌های دستکاری شده حداقل یک علامت اوتیسم مثل رفتارهای تکراری و اجتماع‌گریز داشتند. این علائم در میمون‌های نر شدیدتر بود، مشابه انسان‌هایی که نسخه اضافی ژن MECP2 دارند. [TABLE=class: grid, width: 20] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD]اسکن مغز کودک چهار ساله اوتیستیک، نقاط سیاه نشانه فعالیت بسیار کم مغز هستند و در مناطقی که زبان، فکر و ادراکات بینایی را کنترل می‌کنند دیده می‌شوند[/TD] [/TR] [/TABLE] اما هنوز این موضوع روشن نبود که میمون‌ها چقدر نمونه خوبی برای تحقیق در باره اوتیسم هستند. همین شد که مقاله علمی آنها در این باره در سال ۲۰۱۳ رد شد. آقای کیو می‌گوید: "ما باید نشان می‌دادیم که این ژن‌ها چه تغییری ایجاد می‌کنند." راه حل در نسل بعدی میمون‌های دستکاری شده یافت شد. محققان با سرعتی بی‌سابقه میمون‌های دستکاری شده را به تولید مثل رسانده بودند. آنها بیضه میمون‌های نر ۲۷ ماهه -که هنوز از نظر جنسی بالغ نیستند- را برداشتند و آن را در آزمایشگاه به بلوغ رساندند. بعد این بافت را به پشت موش‌های اخته شده پیوند زدند. اسپرم تولید شده برای باور کردن تخمک میمون‌هایی استفاده شد که دستکاری ژنتیکی نشده بودند. بچه‌هایی که به دنیا آمدند در ۱۱ ماهگی علائم اوتیسم نشان دادند؛ این یعنی "هم ژن و هم علائم به نسل بعدی منتقل شده بودند"، دیگر نمی‌شد شواهدی را که این تحقیق فراهم کرده بود نادیده گرفت. با این حال سوال‌های باقیمانده هم کم نیستند. مثلا نمی‌توان گفت علائمی که میمون‌های دستکاری شده نشان دادند در واقع چقدر شبیه علائم اوتیسم در انسان هستند. به خصوص اینکه این میمون‌ها بعضی از علائم ژن MECP2 در انسان را نشان نمی‌دادند؛ مثل تشنج و اختلالات شناختی. علت شاید این باشد که "فعالیت و بیان این ژن در میمون مکانیسمی متفاوت با انسان دارد" و خود پژوهشگران هم به این محدودیت اذعان دارند. بنابراین هنوز درباره اینکه آیا اتفاقات مغز میمون را می‌توان به مغز انسان تعمیم داد باید محتاط بود. اما یک چیز فعلا روشن شده، میمون احتمالا مدل بسیار بهتری از موش و موش خرما برای بررسی اختلالات روانپزشکی انسان است. [TABLE=class: grid, width: 500] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] bbc

میمون کاراته باز اگر هر کدام از عکس ها باز نشدند روی آن عکس رایت کلیک کنید و گزینه Show Picture را انتخاب نمایید.

محققان در دانشگاه پترزبورگ اعلام کردند که به 2 میمون طرز کار با بازوهای مکانیکی را آموزش داده اند تا برای حرکت بازوها بتوانند از مغز آن ها استفاده کنند. روباتهایی که از ترکیپ مغز جاندار و ماشینهای مکانیکی ساخته خواهند شد دارای حرکات انسان گونه خواهند بود. این آزمایش توسط دانشمندان علم اعصاب دانشگاه پترزبوگ و Carnegie mellow هدایت شد ،و در آن یک جفت میمون macaque که الکترودهایی در مغز آنها فرو رفته بود توانستند به سرعت یاد بگیرند که چگونه با بازوهای مکانیکی کار کنند به طوری که انگار جزء اندامهای خودشان است. این ایده سوالی در مغز تداعی می کند که آیا می توان از مغز برای کنترل اعضای بدن مصنوعی استفاده کرد؟ تاریخچه ی استفاده از مغز برای روباتها به کمی قبلتر بر می گردد. در یک آزمایش مغز با کامپیوتر مغز میمون با اتصالات عصبی مستقیم که می توانست سیگنال هایی را برای کنترل بفرستد بسیار با اندامهای مصنوعی هماهنگ بود. این آزمایش در سال 2005 توسط Pitt انجام گرفت و بوسیله ی آن گرفتن و باز کردن غدا توسط بازوی مکانیکی آزمایش شد . همچنین اگر به عقب تر برگردیم در سال 2000 در دانشگاه Duke تداخل بازو با مغز موجب حرکت بازوی مکانیکی شد. و در ژانویه امسال در ژاپن مغز میمون Owl توانست حرکت یک روبات انسان نمای 200 پوندی را کنترل کند . در سالهای بعد استفاده از میمون برای هدایت فضا پیما ها و شاتل ها را مشاهده خواهیم کرد. همچنین این تکنولوزی می تواند در علم دندانپزشکی مورد استفاده قرار گیرد. به این دلیل که فرستادن پیام مغز به اندامهای طبیعی مثل دست و سپس کنترل ابزارها با استفاده از دست ها خیلی بیشتر از این طول می کشد که ابزارها مستقیما با مغز کنترل شوند. که در حالت دوم این ابزارها می توانند در جاهایی حرکت کنند و کارهایی کنند که اندامهای طبیعی قادر به انجام آن نخواهند بود. به گفته ی Nicholies پروفسور علم اعصاب در دانشگاه پزشکی Duke : ابزارهایی که به مغز باید وصل شوند باید بتوانند فعالیت های رشته های عصبی را آنالیز کنند. این سیستم که درماهmay در پترزبرگ به نمایش گذاشته شد ، توانست در یک لحظه از 100 رشته ی نرون به یک باره اطلاعات بگیرد . اما در آزمایشگاه Nicholies این مقدار 5 برابر هم اعلام شده بود . که از 10 مغز متفاوت وارد سیستم می شد. چون اطلاعات باید به حرکت تبدیل شود پس این سیستم هر چه رشته های عصبی بیشتری را بتواند پوشش دهد پارامترهای بیشتری از مغز دریافت خواهد شد و حرکت دقیق تری خواهیم داشت. اما تحقیقات جدید تیم Nicholies در مورد استفاده از مغز نه تنها برای فرستادن اطلاعات بلکه برای دریافت اطلاعات از اندام مصنوعی می باشد . در این پروژه که به آن مغز- ماشین - مغز می گویند، فیدبک ها و یا خروجی اندام های مصنوعی به مغز وارد می شود و مغز به آنها پاسخ می دهد. بنابراین مغز یادخواهد گرفت که حرکات جدیدتری از خود نشان دهد و انعطاف پذیرتر شود. در دندانپزشکی اگر اپراتور بخواهد پنسی را حرکت دهد باید شانۀ خود را بالا پایین ببرد و مغز با حرکت بالا پایین بردن شانه و حرکت رفت و برگشت این کار را کنترل می کند. ولیproto2 ساخته ی Nicholies می تواند feedbackهایی را از رشته های عصبی سینه و بازوی کاربرد دریافت کند و به نوعی مهارت تردستی خود را انجام دهد. به گفته Nicholies در آینده شما میتوانید در اداره روی یک صندلی بشینید و وسایل را در اتاق با مغزتان تکان دهید این کار توسط ابزارهایی در مقیاس نانو انجام خواهد پذیرفت. و شما می توانید آن را در جای دیگر کنترل کنید و تصویر جلوی آن ابزار را هم ببینید. تصور اینکه شما با انگشتان نامرئی بتوانید اجسام را تکان دهید غیر معمولی است ولی اگر در این نانو ابزارها سنسور و دوربین و فرستنده در مقیاس نانو قرار دهیم می توانیم آن ها را تکان دهیم از اشیاء فیلم بگیریم و در همان لحظه به مغز بفرستیم . اما بزرگترین مشکل بر سر راه این پروژه این است که همیشه باید الکترودهایی وارد شده مغزمان وجود داشته باشند . بنابراین بهترین گزینه برای استفاده ازاین سیستم، ناتوان ترین و معلولان می باشند. همچنین این نانو ابزارها برای جراحی کردن بدون شکافتن بدن می تواند مورد استفاده قرار گیرد. گرچه با وجود مشکلات زیادی از این سیستم جاری نمی توان به خوبی استفاده کرد. ولی این قدم اول برای توسعۀ این سیستم است .