جستجو در تالارهای گفتگو

اگر دنبال نشانه کمرنگی از لاله زار قدیم و هویت تهران هستید، پیشنهاد می کنیم سری به لاله زار جنوبی بزنید و از کوچه اتحادیه دیدن کنید. انتهای این کوچه بن بست قدیمی، خانه ای ارزشمند به نام خانه اتحادیه (امین السلطان) واقع شده که میراث دوران قاجار است. این اثر در تاریخ 12 تیر 1384 با شماره ثبت 12057 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. خانه اتحادیه را به نام های خانه امین السلطان و خانه دایی جان ناپلئون می شناسند. این خانه از بزرگ ترین باغ های باقی مانده در محدوده تهران است که در ابتدا متعلق به امین السلطان، صدراعظم ناصرالدین شاه بوده؛ خانه ای که مشروطیت از آنجا پا گرفت و حتی روزگاری "خانه صلح حزب توده" در آنجا مقر یافت که در کودتای 28 مرداد یکی از عمارت های آنجا به آتش کشیده شد و هرگز بازسازی نشد. املاک امین السلطان توسط ورثه او تفکیک و به فروش رسیده و قطعه بزرگ آن توسط رحیم اتحادیه خریداری شد که بعدها فرزندانش با ساخت عمارت هایی در آن محل زندگی کردند. تا اینکه در دهه 50 شمسی ناصر تقوایی، کارگردان بنام ایران، ساخت سریال دایی جان ناپلئون را براساس کتاب ایرج پزشک زاد در آنجا آغاز کرد و خانه و باغ اتحادیه تبدیل به مکان توطئه و دسیسه انگلیسی ها شد! پس از مرور زمان بر اثر بی توجهی، درختان آن باغ یکی پس از دیگری خشکیده شد و دیگر نشانی از باغ سرسبز لاله زار باقی نماند. خیابان لاله زار از جنوب به میدان توپخانه (امام خمینی)، از شمال به خیابان انقلاب، از شرق به چهار راه سیدعلی و از غرب به خیابان فردوسی متصل است. لاله زار زمانی نماد نوگرایی و هنر ایرانی بود و شانزه لیزه تهران لقب گرفته بود. بسیاری از تئاترها، رستوران ها، تجارتخانه ها، خیاط خانه ها و فروشگاه های معروف ایران در این خیابان قرار داشتند. ناصرالدین شاه پس از بازگشت از سفر اول فرنگستان خود، به خیال احداث خیابانی مانند شانزه لیزه در تهران به عنوان دارالخلافه افتاد و دستور داد که از میان باغ مصفای لاله زار خیابان بکشند، زمین های اطراف خیابان نیز میان مقربین درگاه تقسیم شد. زمانی در این خیابان 15 سینما و چندین تئاتر و تماشاخانه فعالیت داشتند ولی امروزه 10 سینما در این خیابان فعال هستند و اکثر این سینماها نیز اکنون از رونق افتاده‌اند. در اوایل دوره پهلوی، در اوایل خیابان لاله زار از سوی میدان توپخانه، مغازه ای به نام پیرایش قرار داشت که به جهت داشتن پوشاک مد روز در تهران شهرت داشت. رو به روی این مغازه، کافه قنادی لاله زار واقع بود. امروزه بیشتر لاله زار را صنف فروشندگان لوازم برقی در اختیار گرفته اند. خانه و باغ اتحادیه یا خانه امین السلطان عمارتی مربوط به دوران قاجار است که به عنوان تنها بازمانده از خیابان لاله زار قدیم و یکی از نفایس معماری عصر قاجار شناخته می شود. arthut.co

ناپلئون بناپارت ناپلئون یکم یا ناپلئون بناپارت (به فرانسوی: Napoléon Bonaparte) (زاده ۱۵ اوت ۱۷۶۹ میلادی - درگذشته ۵ مه ۱۸۲۲ میلادی)، نخستین امپراتور فرانسه (در سال‌های ۱۸۰۴ تا ۱۸۱۵ میلادی) بود. سال‌های ابتدایی و تحصیلات ناپلئون در ۱۵ اوت ۱۷۶۹ در شهر آژاکسیو جزیره کرس متولد شد. تولد وی یک سال بعد از آن اتفاق افتاد که این جزیره توسط فرانسه از کنترل جمهوری جنوا خارج شده بود. او که در خانواده‌ای پرجمعیت بدنیا آمده بود، یک برادر بزرگتر به نام جوزف٬ برادرانی کوچکتر به نام‌های لوسین٬ لویی و جروم و نیز خواهرانی کوچکتر به نام‌های الیزا، پاولین و کارولین داشت. خانواده او اصالتاٌ از نجیب زادگان نه چندان بلندپایه ایتالیایی بودند که در قرن شانزدهم به جزیره کرس آمده بودند. پدر او کارلو در سال ۱۷۷۷ به عنوان نماینده کرس در دربار لوئی شانزدهم منصوب شد. تربیت سخت‌گیرانه مادر ناپلئون تأثیر عمده‌ای بر شخصیت او در سال‌های کودکی داشت. او اندکی قبل از تولد دو سالگی در کلیسای جامع آژاکسیو به عنوان کاتولیک تعمید داده شد. به دلیل موقعیت و روابط مناسب خانواده بناپارت٬ وی نسبت به ساکنین کرس در آن زمان از موقعیت‌های تحصیلی بهتری برخوردار بود. ناپلئون در ابتدای سال ۱۷۷۹ برای یادگیری زبان فرانسوی به یک مدرسه مذهبی در فرانسه رفت و چند ماه بعد یک مدرسهٔ نظامی در فرانسه پذیرفته شد. وی زبان فرانسوی را با لهجهٔ کرسی قابل توجهی صحبت می‌کرد و هرگز قادر به هجی صحیح کلمات نشد٬ به همین دلیل در طول تحصیل بارها توسط دیگر دانش آموزان مورد استهزإ واقع می‌شد. پس از اتمام تحصیل در آن مدرسه در سال ۱۷۸۴ وی در مدرسه نظامی معتبر پاریس پذیرفته شد. او در این مدرسه تحصیلات خود را در آموزش توپخانه ادامه داد. پس از فوت پدرش و کاهش درآمد وی٬ دروس مربوط به دوسال را در یک سال به اتمام رساند. ممتحن وی در این مدرسه دانشمند معروف لاپلاس بود که بعدها توسط ناپلئون به عضو مجلس سنا در آمد. اوج گیری پس از فارغ‌التحصیلی در سال ۱۷۸۵ با درجه ستوان دوم توپخانه به ارتش پیوست. پس از انقلاب فرانسه در سال ۱۷۸۹ وی به مدت دو سال از خدمت نظامی کناره‌گیری کرد و اوقات خود را در پاریس و کرس سپری نمود. او در این زمان به شدت طرفدار تحرکات ملی گرایانه و در کرس بود به طوری که در نامه‌ای که در در ماه می ‌۱۷۸۹ به پاسکوآل پاولی از رهبران جامعه کورسیکا به شدت از فرانسویان و تصرف کرس توسط آنان انتقاد و بدگویی کرد. او در سال‌های ابتدایی بعد از انقلاب را در کرس و در کشمکش با انقلابیون٬ سلطنت طلبان و ملی‌گرایان کرس سپری کرد. بناپارت پشتیبان مستقیم ژاکوبن ها (Jacobin) بود و فرماندهی دسته‌ای از شبه‌نظامیان کرس را برعهده داشت. او در سال ۱۷۹۲ توانست مقامات ارتش فرانسه را راضی کند که وی را مجددا به خدمت در ارتش بپذیرند. محاصره تولون (۱۷۹۳) در سال ۱۷۹۳ شهر تولون برعلیه حکومت جمهوری قیام کرده بود و عملاً در اختیار نیروهای نظامی بریتانیا که طرفدار جبهه سلطنت طلب بودند٬ قرار گرفته بود. در نبرد نیروهای جمهوری برای تصرف مجدد تولون٬ ناپلئون به عنوان فرمانده توپخانه منصوب شد. طبق نقشه وی و با تصرف تپه مشرف به شهر٬ تولون به محاصره نیروهای جمهوری درآمد که این محاصره سه ماه به طول انجامید و در پی آن کشتی‌های بریتانیایی مجبور به ترک بندر شدند. این واقعه به تصرف نهایی شهر توسط جمهوریخواهان منجر شد. ناپلئون که در جریان این محاصره مجروح نیز شده بود٬ در اثر این موفقیت در ارتش ارتقا درجه پیدا کرد. سیزدهم واندیمیر (۱۷۹۵) بعد از سقوط برادران روبسپیر٬ ناپلئون هم به دلیل ارتباط با آن دو تحت بازداشت خانگی قرار گرفت اما در ظرف دو هفته مجددا آزاد شد. در سوم اکتبر سلطنت طلبان در پاریس شورش کردند و به سمت مواضع مجمع ملی فرانسه در حال پیشروی بودند. در این زمان مسئولیت محافظت از مجمع به ناپلئون سپرده شد و او با استفاده از تجربیات خود برای این منظور از توپخانه استفاده کرد. در پنجم اکتبر که معادل سیزدهم واندیمیر بود با استفاده از توپ‌های سنگین نیروهای سلطنت طلب را به شدت سرکوب کرد. در جریان این سرکوب هزار و چهارصد نفر از سلطنت طلبان کشته شدند و مابقی مجبور به عقب نشینی گشتند. موفقیت در این سرکوب برای ناپلئون شهرت و ثروت زیادی به ارمغان آورد و وی را به مقام فرماندهی نیروهای ارتش فرانسه در ایتالیا رساند.