جستجو در تالارهای گفتگو

گريه زبان نوزادان است. تا زماني كه كودك توان حرف زدن ندارد بسيار طبيعي است كه گريه كند يا جيغ بزند. اما والدين بايد سعي كنند زندگي فرزندشان روي برنامه باشد تا كودك براي نيازهايش هر بار گريه نكند. مادر بعد از مدتي متوجه نشانه هاي رفتاري نوزادش خواهد شد و كم كم ميتواند زندگي نوزادش را بر اساس نيازهايش برنامه ريزي كند. به مرور نوزاد مي آموزد قرار نيست براي همه چي گريه كند، او به والدينش اعتماد پيدا ميكند. اما اگر والدين معتقد باشند كه نوزاد بايد گريه كند، مثلا به مرور بچه خوش خلقي نخواهند داشت. به مرور كه نوزاد بزرگتر ميشود مي آموزد براي خواسته هايش هم گريه كند. موبايل ميخواهد، نميدهيد و او گريه ميكند. اگر به فرزندتان نه ميگوييد و او گريه ميكند قرار نيست توجه ويژه يي به او بدهيد. به ياد داشته باشيد توجه به كار كودك آن را تقويت ميكند. و بدترين رفتار اين است به خاطر گريه كودك، كوتاه بياييد. فراموش نكنيد رمز موفقيت اين است كه تا جاي ممكن نه نگوييد اما زماني كه گفتيد قرار نيست با مانور فرزندتان كوتاه بياييد. اولين بار كه كوتاه آمديد فرزندتان را خراب كرده ايد. و همينجاست كه گفته ميشود فلاني به بچه هاش توجه و آزادي و محبت داده اما بچه ش لوس شده، توجه و محبت و احترام كودك را لوس نميكند، اما تقويت رفتار منفي كودك، باعث لوس شدنش خواهد شد و كودك ياد ميگيرد انقدر گريه كند، خودش را زمين بياندازد، گاز بگيرد، سرش را به زمين بكوبد تا به هدفش برسد. اگر فرزندتان چنين كاري ميكنند تا زماني كه آسيبي ندارد كاملا به رفتارش بي توجهي كنيد. نه نصيحت نه بغل كردن نه داد زدن نه كوتاه آمدن كمك نخواهد كرد بلكه به او مياموزد قدرت دست اوست. تا دو سالگي نيازهاي فرزندتان بايد در كوتاه ترين زمان ممكن انجام شود. اگر نه ميگويد قرار نيست كوتاه بياييد. از دو سالگي به كودك صبر آموخته ميشود. اگر فرزندتان گريه كردن براي رسيدن به خواسته هايش را آموخته بهترين روش بي اعتنايي به رفتار اوست. اگر فرزندتان جملات شما رو ميفهمد به او بگوييد ميدونم ناراحتي اما وقتي گريه ميكني نميفهمم چي ميگي گريه هات كه تموم شد حرف ميزنيم. رمز موفقيت اينجاست كه كوتاه نياييد. يادتان باشد زماني كه خسته شديد، كلافه شديد، دلتان سوخت و كوتاه امديد؛ چه داد بزنيد چه تنبيه كنيد چه او را به خواسته اش برسانيد تنها رفتار اشتباه او را تقويت كرده ايد.

«تکنیک مثبت ‌20تایی»، روشی موثر و کارآمد برای تربیت فرزندان است که روی اجرای مقررات و نظم به شیوه‌ای مثبت متمرکز می‌شود. بکارگیری روش‌های تربیتی مثبت مستلزم تمرکز والدین روی وضع قوانین و مقررات مثبت برای تربیت فرزندان است تا راحت‌تر و با درگیری و چالش کمتری بتوانند با مشکلات روزمره کنار بیایند. کارشناسان تربیتی همواره بر آن هستند تا بدون نیاز به استفاده از روش‌های تنبیهی سخت به والدین در تربیت فرزندان‌شان کمک کنند. آنها همچنین معتقدند تکنیک‌های سخت و جدی تنبیهی به ویژه در بلندمدت در تربیت فرزندان تاثیرگذار نیستند. طرفداران روش تربیتی مثبت براین باورند که با این تکنیک احتمال آنکه کودک از عزت نفس بیشتری برخوردار باشد و رفتار بهتری نشان دهد، خیلی بیشتر می‌شود. سایت هلث لاین در مطلبی تازه به چند تکنیک تربیتی مثبت برای سنین مختلف کودک اشاره کرده که به شرح زیر است: - نوزادان 1- نوزاد خود را در توجه و محبت غرق کنید. 2- با نوزاد خود صحبت کنید. صدای والدین برای نوزاد نه تنها منبعی از آرامش است بلکه به کودک کمک می‌کند تا در آینده بتواند راحت‌تر صداها را تشخیص دهد. 3- به نوزادتان گوش کنید. در صورتی که فرزند چندماهه شما قادر به تلفظ صحیح لغات نیست باز هم به او توجه کرده و با تکرار آنها به فرزند خود بفهمانید که به او گوش می‌دهید. 4- کودک چندماهه شما حتی تا قبل از رسیدن به یک سالگی می‌تواند کارهای خوبی مثل خوردن غذای سالمی که برای او تدارک دیده‌اید، انجام دهد. او را برای انجام این کارهای خوب و هرچند بسیار کوچک تشویق کنید. 5- برای دور کردن فرزند خود از موقعیت‌های خطرناک سعی کنید حواسش را پرت کنید. برخی والدین هنگام نزدیک شدن فرزند خردسالشان به اجسام خطرناک با فریاد زدن، او را از این کار منع می‌کنند در حالی که این رفتار باعث می‌شود عزت نفس کودک تخریب و حتی نسبت به این ممنوعیت کنجکاوتر شود. - کودکان یک تا سه ساله 6- رفتارهای خوب را به فرزندتان نشان دهید. به گفته کارشناسان تربیتی، آموزش رفتاری نسبت به آموزش گفتاری در مدت زمان کمتری تاثیر خود را نشان می‌دهد. پس شما الگوی رفتاری خوبی برای او باشید. 7- روی رفتارهای مطلوبی که مورد نظرتان است بیشتر متمرکز شوید و برای هر رفتار خوبی که از او سر می‌زند، تشویق مناسبی در نظر بگیرید. 8- در مواقع لازم از روش «گوشه‌نشانی» استفاده کنید! جدا کردن کودک به طور موقتی از محیطی که در آن رفتار نامناسبی داشته را «گوشه‌نشانی» می‌گویند. به گفته کارشناسان تربیتی، مدت زمان این روش به ازای هر سال از سن کودک، یک دقیقه است یعنی برای کودکان دو ساله، دو دقیقه گوشه‌نشانی کافی است. همچنین لازم است زمانی که این مدت کوتاه به انجام رسید به فرزندتان چرایی و ضرورت انجام این کار را توضیح دهید. 9- به کودک خود اجازه دهید در برخی کارهای شخصی خود همچون تعویض لباس و مسواک کردن دندان‌ها مشارکت داشته باشد. 10- کودکتان را به انجام فعالیت‌های جدید و به دست آوردن تجربیات نو تشویق کنید. - کودکان سه تا شش ساله 11- فرزندتان را تشویق کنید با دیگران مهربان باشد و با افراد بیشتری آشنا شده و دوستان بیشتری داشته باشد. 12- انجام برخی از امور ساده خانه را به فرزندتان بسپارید. 13- به فرزندتان اجازه دهید در تصمیم‌گیری‌هایی مثل انتخاب لباس و نوع میان وعده خود، نقش داشته باشد. 14- همیشه به فرزندتان توضیح دهید که چرا برای او نظم و مقررات تعیین می‌کنید و چرا از او می‌خواهید که در مواقعی به شیوه‌ای خاص رفتار کند. 15- در حل کردن مشکلاتشان به آنان کمک کنید. - کودکان هفت تا 12 سال 16- به فرزندتان آموزش بدهید تا اهداف در دسترسی را برای خود تعیین کند. 17- تفاوت میان رفتار و امور اشتباه و صحیح را به او توضیح دهید. 18- هنگامی که در کنار فرزندتان نیستید قوانینی را برای او تعیین کنید که انتظار دارید آنها را رعایت کند. با افزایش سن، کودکان تمایل پیدا می‌کنند زمان کمتری را با والدین خود بگذرانند اما به این مفهوم نیست که اجازه دارند هر رفتاری داشته باشند. با این شیوه او می‌آموزد حتی در مواقع عدم حضور شما، رفتارهایش را به شیوه‌ای مثبت کنترل و مدیریت کند. 19- در این مرحله نیز فراموش نکنید رفتارهای صحیح و خوب او را مورد تشویق قرار دهید و هیجان مثبت خود را از کارهای مثبتی که انجام می‌دهد نشان دهید. 20- محبت و مهربانی را از فرزندتان در هر گروه سنی دریغ نکنید.

یك روانشناس گفت: كودكان تك‌فرزند، فقط به برقراری روابطی علاقه‌مند هستند كه به نفع آنان باشد و احساسات‌شان را جریحه‌دار نكند و ممكن است ناراحتیهای خود را برای دیگران بیان نكرده، فردی درون‌گرا شوند. "علی جعفری"، اظهار كرد: تعداد والدین تك‌فرزند روز به روز در حال افزایش است، اما نباید از یاد برد كه داشتن یك فرزند، عیب یا حسن خاصی نبوده، تك‌فرزندی نیز همچون چندفرزندی، مزایا و معایبی دارد. وی با اشاره به اینكه خانواده‌های تك‌فرزند بر مسائل خاصی تأكید دارند كه ممكن است در خانواده‌های چند فرزندی وجود نداشته باشد، تصریح كرد: تک‌فرزندها نمی‌توانند ناامیدیها و فشارهای روحی را تحمل كنند، چنانچه توهینی هرچند بی‌قصد و غرض به آنها شود، این توهین را رفتاری عمدی و به پشتوانه نیتی خاص تفسیر می‌كنند و هنگامی كه از مسئله‌ای رنجیده خاطر شوند این حالت را تا مدتهای طولانی در درون خود زنده نگاه می‌دارند. این روانشناس ادامه داد: كودك تك‌فرزند در خانواده‌ای رشد می‌كند كه افراد بالغ در آن حضور دارند و كودك دیگری نیست كه بتواند با او ارتباط برقرار كند ، هر دوی این عوامل، نقش مهمی در پرورش كودكان تك‌فرزند دارند. لذا این كودك به طور كامل مورد توجه و علاقه والدین بوده و این عامل سبب می‌شود كودك احساس كند شخص مهمی است. جعفری، مزایای كودكانی را كه در خانواده تك‌فرزند زندگی می‌كنند، احساس امنیت و اعتماد به‌نفس زیاد آنان برشمرد و گفت: كودكان تك‌فرزند پیش از زمان معمول سخن گفتن را آغاز كرده و روحیه اجتماعی نیرومندتری نسبت به دیگران دارند. وی به رفتار بزرگسالانه كودكان تك‌فرزند اشاره كرد و گفت: این كودكان از والدین خود تقلید كرده و مثل آنان رفتار می‌كنند، به‌گونه‌ای كه تحسین و تعجب دیگران را برمی‌انگیزند، همچنین كودكان خانواده‌های تك‌فرزند معمولاً بلوغ زودرس دارند و بلوغ اجتماعی این كودكان نیز ممكن است برای آنان مفید باشد. این روانشناس با بیان اینكه كودكان تك‌فرزند مسائل و دیدگا‌ههای خود را به‌راحتی بیان می‌كنند، اظهار كرد: این كودكان قادرند به والدین خود كمك كرده و زودتر از كودكان دیگر به فعالیت اقتصادی مشغول می‌شوند و از كار كردن خجالت نمی‌كشند و با آمادگی و تجربه زیاد به سن بلوغ پا می‌گذارند. جعفری به معایب تك‌فرزند بودن نیز اشاره كرد و گفت: یكی از معایب تك‌فرزند بودن، تأثیر آن بر مراحل رشد كودك است، این كودكان كسی را ندارند تا با او رقابت یا بازی و دعوا كنند ، آنها دوست و همدمی در منزل ندارند، بنابراین برخی از احساسات را تجربه نمی‌كنند و فرصتی برای كنترل و مدیریت آنها نخواهند داشت. وی با تأكید بر اینكه بلوغ روحی و روانی، پدیده‌ای كاملاً اكتسابی است، تصریح كرد: در بلوغ، مواردی همچون شناخت خود، میزان واقع‌بینی و انتخاب مؤثر به‌راحتی به‌دست نمی‌آید، بلكه به تجربه‌های سخت و طاقت‌فرسایی نیاز دارد و كودكی كه تك‌فرزند خانواده است كمتر با مشكلات مواجه می‌شود و در معرض تجربه كردن شكست، ناكامی و رانده شدن قرار نمی‌گیرد و شرایطی را كه لازمه بلوغ روحی و روانی است، تجربه نمی‌كند. این روانشناس خاطرنشان کرد: اگر والدین، مراقبت افراطی از تك فرزند خود به عمل آورند و او را به فردی ضعیف و كم‌تحمل تبدیل كنند، فرزندشان از دیگران نیز انتظار خواهد داشت با او چنین رفتاری داشته باشند كه این موضوع ناتوانی او را شدت خواهد بخشید، اگر والدین اجازه ندهند فرزندشان با احساسات سخت و ناراحت كننده رو به رو شود یا امكان آشكار كردن این نوع احساسات را برای او فراهم نكنند، تحمل وی را برابر این نوع احساسات ضعیف خواهند كرد. گردآوی : گروه سبک زندگی سیمرغ

در جامعه امروزی، والدین به دلیل مشغله کاری و فکری فرصتی را برای صحبت‌کردن با نوجوانان و جوانان خود در نظر نمی‌گیرند و این خود باعث دوری فرزندان از خانواده می‌شود. بسیار دیده شده است که نوجوانان و جوانان از خانواده و والدین خود دوری کرده و سعی می‌کنند با دوستان خود گفت‌وگو کرده و از آنها کمک بگیرند.«علی‌اصغر اصغرنژاد، دکترای روان‌شناسی و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی» در این باره می‌گوید: در ابتدا باید در مورد خصوصیات و شخصیت یک پسر و یا دختر نوجوان بحث کرد. معمولا زمانیکه دختر و یا پسر در سن نوجوانی قرار می‎گیرد، در آنها تغییرات جسمی و عاطفی ایجاد شده و آنها از این تغییر احساس شرم و حیا و حتی ناامنی می‌کنند. آنها با خود فکر می‌کنند که مانند بزرگترها و یا پدر و مادرخود، قدرت بیان نداشته و نمی‌توانند با خانواده خود ارتباط برقرار کنند و ترجیح می‌دهند سکوت کنند. در نتیجه زمانیکه نوجوانی نتواند با خانواده ارتباط برقرار کند، پس نمی‌تواند نیازهایش را ابراز کند. البته باید والدین بدانند که نوجوانان و جوانان در بعضی از مسایل خصوصی مانند بلوغ، کنجکاوی‌های جنسی و یا رابطه با جنس مخالف به دلیل شرم و حیا نمی‌توانند با والدین خود درمیان بگذارند و در این موارد با دوستان و یا از طریق اینترنت به جواب سوال‌های خود می‌رسند و نباید در این شرایط اصرار کرد. 8راهکار برای ارتباط والدین با فرزندان خود 1- صبور باشید و به حرف های فرزندان گوش کنید بسیاری از والدین زمانیکه فرزندشان با آن‌ها شروع به صحبت کردن می‌کند، سریع عصبانی شده و یا اصلا حرف‌های نوجوان را گوش نمی‌کنند و به آنها فرصت حرف زدن نمی‌دهند. زمانی که نوجوان در حال درد و دل کردن و یا یک رویداد مهمی که برای او اتفاق افتاده است، صحبت می‌کنند، والدین خود را با کارهای دیگر مشغول می‌کنند، این عمل باعث می‌شود که به فرزندان خود بی‌احترامی کرده و آنها از ادامه صحبت پشیمان شوند. 2- نصیحت نکنید معمولا جوانان از نصحیت کردن و تحمیل کردن نظرات والدین متنفرند. 3- به او مسوولیت دهید بعضی از پدر و مادرها معمولا علاقه‌ای به اینکه به فرزندان خود مسوولیت بدهند را ندارند و حتی نمی‌گذارند فرزندان آنها از مشکلات خانوادگی آگاه باشند. البته این روش بسیار اشتباه است. زیرا در این مواقع فرزندانی پرورش می‌دهند که اصلا زیر بار مسوولیت نرفته و در آینده به مشکل بر می‌خورند. 4-زود قضاوت نکنید زمانی که فرزندان با والدین و خانواده خود شروع به صحبت‌کردن می‌کنند، سریع موضع گیری کرده و پیش داوری می‌کنند، مثلا جوانی در مورد صحنه دعوا صحبت می‌کند، به صراحت می‌گویند:«مقصر تو بودی» این قضاوت نادرست باعث می‌شود که فرزند آنها دیگر برای صحبت‌کردن به سراغ آنها نرود. 5- برای صحبت‌کردن با فرزندان، زمان مشخصی تعیین نکنید والدین زمانیکه حس کردند فرزندان آنها ناراحت است و احتیاج دارد با آنها حرف بزند، باب گفت‌وگو را باز کنند و آن را به وقت دیگرموکول نکنند. 6- زمانی را برای با نوجوان و یا جوان خود اختصاص دهید والدین باید زمانی را برای جوان و یا نوجوان خود در نظر بگیرند، مثلا در روزهای تعطیل و یا اگر فرصتی برایشان پیش آمد، فرزندان را به کافی شاپ، سینما و یا رستوران ببرید. 7- فرزندان را سرزنش نکنید وقتی فرزند شما در حال درد و دل کردن با شما است، نگویید:« حقته. من که بهت گفته بودم» زیرا این کلمه باعث می‌شود که بین شما جدایی بیاندازد و فرزندان شما هیچ وقت با والدین خود درد و دل نکنند. 8- با او صمیمی باشید و رسمی حرف نزنید در این مواقع زمانیکه والدین با فرزندان خود صحبت می‌کنند، از کلمه «شما» اصلاً استفاده نکنند و با او صمیمی باشند تا فرزند آنها بتواند راحت‌تر حرف‌های خود را بزند و احساس صمیمیت کند.

اگر شما هم با خردسالانی تماس دارید که عموما بین کار یا صحبت بزرگ‌ترها می‌پرند حتما تصدیق می‌کنید که این رفتار آنها بسیار آزار دهنده است و گاهی باعث عصبانیت بیش از اندازه در بزرگ‌ترها می‌شود فرض کنید خانه کاملا آرام است. شما تمام کارهای مربوط به کودک خود را انجام داده‌اید. کودک شما تازه ناهار خورده، حمام کرده و بی هیچ مشکلی مشغول کار خودش است. به نظر می‌رسد این مناسب‌ترین زمان است که گوشی را بردارید و کمی تلفنی صحبت کنید. اما می‌بینید که وسط گفت و گو، کودک به پاهای شما آویزان شده ، پیراهن شما را می‌کشد و نمی‌گذارد حرف بزنید. در مورد این کوچولوها و وقفه‌هایی که ایجاد می‌کنند، چه باید کرد؟ این رفتار بچه‌هایی که عموما مانع انجام کارها می‌شوند یا صحبت بزرگ‌ترها را قطع می‌کنند، واقعا آزار دهنده است و اگر جلوی آن گرفته نشود، با رشد کودک رشد کرده و حادتر می‌شود، اما اگر به فکر چاره باشید راههایی است که بتوانید این عادت را درکودک از بین ببرید. چرا خردسالان حرف دیگران را قطع می‌کنند؟ واقعیت این است که وقتی کودک خردسال، حرف شما یا کارتان را قطع می‌کند هیچ قصد و نیت بدی ندارد بلکه راه بهتری غیر ازاین بلد نیست که به آن شیوه عمل کند. شما با خشم فریاد می‌زنید که " بارها بهش گفتم باید صبر کنه تا نوبتش بشه. چطور نمی‌فهمه؟" در نظر داشته باشید که او واقعا متوجه نیست. مانند بسیاری از مشکلات دیگر که در رفتار خردسالان وجود دارد مثل دروغگویی، قشقرق به پا کردن، قطع کردن کلام و بسیاری کارهای نظیر آن فقط و فقط به ناپختگی کودک مربوط می‌شود. دلایل مختلفی وجود دارد که کودکان به این نوع رفتار عادت می‌کنند 1- کودکان بین 3 تا 5 سال کم کم کشف می‌کنند چیزهایی در زندگی بزرگ‌ترها وجود دارد که در زندگی آنها نیست و بعضا کارهایی می‌کنند که آنها اطلاعاتی در مورد آن ندارند و همین بی اطلاعی زمینه مداخلات وی را فراهم می‌سازد. 2- گاهی اوقات کودک واقعا آنچه را که به او گفته‌اید فراموش می‌کند. حافظه کوتاه مدت در این سنین تازه در حال شکل گیری است. 3- کودکان این سن درک صحیحی از میزان اهمیت امور ندارند.و در نظر آنها کشیدن نقاشی یک گل یا مخفی کردن اسباب بازی‌اش توسط خواهر یا برادر بزرگترش آنقدر اهمیت دارد که به خاطر آن مثلا صحبت تلفنی شما را قطع کنند. 4- گاهی اوقات هم کودک خردسال برای گفتن موضوعی آنقدر هیجان دارد که نمی‌تواند صبر کند. چطور می‌توان مانع این عادت در کودکان شد؟ حال که علت این کار خردسالان را ‌دانستیم، قطعا ‌کمتر اذیت می‌شویم. راههایی وجود دارد که به خردسالان بفهمانیم که ما درک می‌کنیم چیزی که آنها می‌خواهند بگویند، برای ما هم خیلی مهم است اما کارهایی داریم که از اولویت برخوردارند. به وقفه‌ای که کودک ایجاد می‌کند اهمیت ندهید این بی توجهی در ابتدا دشوار است، چون ممکن است باعث شود کودک بیشتر فریاد بکشد و سرو صدا ایجاد کند. اما خیلی سریع یاد می‌گیرد اگر کار یا صحبت کسی را قطع کند، توجهی که در پی آن است، به وی نشان داده نمی‌شود. برای وقفه‌هایی که بچه‌ها ایجاد می‌کنند برنامه ریزی کنید برای مثال اگر صحبت تلفنی شما 10 دقیقه طول می‌کشد برای آن 15 دقیقه زمان در نظر بگیرید و زمان اضافه را به کودک خود اختصاص دهید تا هر کاری که مایل است اعم از بازی، کتابخوانی، ‌نقاشی و... را انجام دهد. سپس یک زمان سنج را تنظیم کنید و برای کودک شرح دهید در این فاصله زمانی، تا زمانی که زمان سنج اعلام می‌کند، نباید مزاحم شما بشود مگر این که کار خیلی ضروری پیش بیاید. برای کودک شرح دهید که چرا نمی‌خواهید کار یا صحبت‌تان قطع شود به او بگویید وقتی که او صحبت یا کار شما را قطع می‌کند، ‌در واقع مانع انجام کاری می‌شود که برای شما مهم است. و هرچه این تداخل‌ها بیشتر شود، انجام کار شما بیشتر طول می‌کشد، بنا بر این مدت زمان بیشتری از او دور هستید و به کارها یا حرف‌های او نمی‌توانید توجه کنید. اجازه ندهید کودک دایم تکرار کند وقتی کودک خردسال کار یا صحبت‌ شما را قطع کرد، بلافاصله صحبت وی را قطع کرده و بگویید که در حال حاضر نمی‌توانید به او کمکی کنید و باید صبر کند تا کار یا صحبت شما تمام شود. همینطور که کودکان رشد می‌کنند و مفهوم رعایت نوبت در انجام امور را بهتر درک می‌کنند، کمتر پیش می‌آید که برای کار یا صحبت شما مزاحمت ایجاد کنند. زمانی که متوجه شدید می‌توانید کارهایتان را بدون قطع کردن‌های کودکتان انجام دهید حتما باید او را تشویق کرده و بگویید که چقدر از اینکه توانستید کارتان را به خوبی انجام دهید سپاسگزار هستید. واپسین کلام این‌که کلید رفتار با کودکی که حرف یا کار دیگران را قطع می‌کند، ‌آرامش است. وقتی کودک بیاموزد که محور عالم نیست و شما هم درک کنید که او از سر عمد و برای ناراحت کردن شما این کار را نمی‌کند، مشکل به مرور و به خودی خود حل می‌شود.