خیابان های بهتر

[Mohammad Aref 120,438]

آیا این سخن به نظر شما آشنا می آید؟ این رایج ترین شکایت ابراز شده در هر زمانی است که بحث در مورد روان سازی رفت و آمد خودرو ها انجام می شود.

 

با در نظر گرفتن وضعیت موجود، این یک احساس ظالمانه نیست. از این گذشته، وقتی شما در بیرون از منزل یا حوالی آن هستید، هر چیزی که بین شما و جایی که می خواهید باشید، قرار بگیرد، یک مشکل به نظر می رسد. پس چرا کسی باید بخواهد که عمدا در تردد شما ایجاد مشکل نماید؟

 

من اینگونه افراد را سرزنش نمی کنم زیرا بیشتر آنها در تمام زندگی خود شنیده اند که تقویت زیر ساخت ها برای این است که تراکم وسایل نقلیه را کاهش دهند و بنابراین، آیا کاهش خطوط عبوری، عاقلانه، یا احمقانه و یا درست به نظر می رسند؟

 

ولی واقعیت این است که روان سازی رفت و آمد ترافیک، برای این نیست که تراکم را کاهش دهد و در واقع، این مشکلی نیست که باید حل شود. اگر این موضوع عجیبی برای جامعه است، دو مورد اتفاق افتاده است: یا مسئولین شهری، کارها را به طور ماهرانه انجام نداده اند و یا سرمایه گذاری در زیرساخت ها، بدون مشارکت جامعه انجام گرفته است و گاهی نیز متأسفانه هر دو مورد مصداق دارد.

 

اجازه دهید از اول شروع کنیم

مسیر مورد نظر، به گونه ای که از یک خط مالکیت تا خط مالکیت دیگر می باشد که یک فضای عمومی به حساب می آید و به این معنی است که جامعه می تواند آن را آن طور که می خواهد شکل دهد. قبل از آنکه پول در اختیار قرار گیرد و طرحواره های ذهنی طراحی شکل بگیرد، باید این سئوال را بپرسیم که می خواهیم این فضا چگونه باشد؟

 

حمل و نقل کامل به ما پیشنهاد بررسی محیط ساخته شده در مراحل اتصالی را می دهد که درآن، محیط ها و مکان ها را اولویت بندی می نماید و بدین ترتیب، فضای مقصد دارای اولویت بندی می شود و بدین ترتیب هر موردی، دارای بهترین طراحی برای اقدام به منظور خدمت رسانی به بزرگترین هدف خود می باشد. در یک محیط ارتباطی، هدف از طراحی، استفاده بهینه از زمان است و در مورد مکان، اختصاص وقت کافی می باشد. هیچ یک از این موارد، نباید مورد قضاوت قرار گیرند و این تصمیمی است که باید به هر ترتیب اتخاذ شود.

 

این گرافیک توضیح می دهد:

 

توضیح زیر گرافیک: کانسپتی از تحرک کامل

وقتی شما به محدود کردن مفهومی می پردازید که اهداف شما را بیان می کند، در این صورت به تصمیماتی می رسید که از آنجا ناشی می شوند. در محیط ارتباطی، شما با پرسش هایی از این قبیل مواجه می شوید: آیا ما به دنبال افزایش استفاده از خودروها به طور کامل هستیم و یا یک محیط انسانی تر و منصفانه تر را می خواهیم که در آن تسهیلاتی وجود دارند که به تمام کاربران خودروها و دوچرخه ها و عابران، خدمت رسانی می کنند؟ فواید و اثرات منفی مربوط به هر یک از این موارد کدامند؟

 

این بحثی است که بسیاری از افراد، علاقمندند که در آن شرکت نمایند ولی گاهی جوامع دارای درک متفاوتی هستند مثل اینکه: چه اهمیتی دارد که مردم بتوانند سریعتر از وسط شهر عبور کرده و به جای دیگری بروند؟ اولین و مهمترین نکته این است که خیابان ها باید به گونه ای طراحی شوند که به تمام افراد جامعه خدمت نمایند. پس وقتی هدف این است، ما در حال بحث درباره قلمرو عمومی به عنوان یک مکان هستیم تا یک اتصال که دارای معنای کاملا متفاوت از معیارهایی است که وجود دارند.

 

در یک مکان، خودروها ممکن است با شرایط تطبیق داده شوند ولی اولویت بندی نمی شوند. در حالیکه معیارهای انسانی و راحتی و آسایش، اموری هستند که قانون و تصمیمات طراحی بعدی بر آنها اثر می گذارند.

 

اولین و مهمترین نکته در این زمینه، سرعت است یعنی مکان افراد ربطی به سرعت زیاد ندارد. اگر شما ظرفیت را محدود نمایید ولی کاری برای کاهش سرعت ننمایید، پول خود را در یک سناریوی باخت – باخت سرمایه گذاری کرده اید.

 

چرا سرعت این قدر اهمیت دارد؟ چون اگر مردم احساس امنیت نکنند، از خانه خارج نمی شوند و در اینصورت آیا شهر واقعا محلی است که مردم در آن زندگی می کنند؟

 

بنابراین چرا مردم در سرعت های زیاد، احساس امنیت نمی کنند؟ دو گرافیک زیر، به بهترین نحو توضیح می دهند:

 

 

وقتی رانندگان به سرعت رانندگی می کنند، عابرین پیاده به طور جدی تری صدمه می بینند و به تعداد بیشتری کشته می شوند. بنابراین این یک عقیده جذاب و فریبنده نیست اگر بتوانیم مردم را تشویق کنیم که با خیابان مثل یک مکان عمومی مشترک رفتار نمایند.

 

چرا ما سردرگم شده ایم

به طور کلی، مهندسان حمل و نقل، فقط ارتباط ها را می بینند و بنابراین وقتی راجع به امنیت صحبت می کنند، در جستجوی راه هایی هستند که به کاهش تصادفات منجر شود، یعنی در ابتدا فقط به ایمنی خودرو می اندیشند و جایگاه مردم در این میان مشخص نیست، در حالی که امنیت و آسایش مردم و به ویژه عابران پیاده باید در اولویت قرار گیرد.

 

اگر موفق نشویم که تغییرات لازم را در ساختار و همراه با حفظ جامعه از ارتباط در برابر مکان، شروع نماییم، این جریان منجر به گیج شدن جامعه و بی عدالتی و عصبانی شدن مردم می گردد. چنین نارضایتی هایی ناشی از انتظارات تأمین نشده ما به عنوان نظراتی است که برای بیش از نیم قرن، تقویت شده اند و نتیجه اش این است که پول خرج می کنیم تا تراکم را کاهش دهیم و سریعتر به جایی که می خواهیم برسیم.

 

گاهی این موضوع مورد توجه قرار می گیرد ولی گاهی اینگونه نیست و به همین دلیل است که بحث در این مورد تا این اندازه مهم است. در غیر اینصورت دچار مشکلاتی می شویم مثل گینزویل در فلوریدا (که در ابتدا در آن مسیرهای ویژه دوچرخه سواری ایجاد شد و سپس برداشته شد) و یا جامعه جدید شهری دنور بنام استپلتون (که عدم موفقیت در تطبیق با تفاوت های ارتباط و مکان، باعث شده که از نظر موضوعات مربوط به حمل و نقل، دچار گیجی شوند).

 

شما نمی توانید همه چیز را برای همه مردم فراهم کنید و هیچ کس هم چنین انتظاری ندارد ولی شما می توانید این مشکل را کاهش دهید و این هنگامی است که به دفاع از این نوع خیابان می پردازید که می خواهید از آن عبور کنید ولی به مسیری می روید که آنها شما را به آنجا می فرستند.

 

منابع بیشتر

قابل توجه است که تصمیمات مربوط به حمل و نقل فقط شامل حرکت یا سبک زندگی نمی شود و بنابراین نباید تنها موارد مورد بحث باشند. سیاست حمل و نقل نقش مهمی را در پیشرفت مربوط به نمونه ها دارد و مسئولین شهرهای بزرگ، کارهای زیادی انجام داده اند تا به بیان نتایج اقتصادی مفاهیم گوناگون پیشرفت بپردازند.

 

اخطار : مقدار بسیاری از هوشمندی های رایج که توسط سیاستمداران ابراز می شود، اشتباه و یکنواخت و بدون تنوع است.

 

منبع: سایت آقای شهردار