سلول‌های بنیادی اسکلتی در انسان‌ها شناسایی شدند

[Mohammad Aref 120,438]

سلول‌های بنیادی اسکلتی انسان که قادر به خودبازتولید و تفکیک چندنژادی در استخوان، بافت بنیادی و غضروف هستند، توسط دکتر «مایکل لانگیکر» و همکارانش از دانشکده پزشکی دانشگاه استنفورد مورد شناسایی قرار گرفتند. این نخستین‌بار است که سلول‌های بنیادی اسکلتی که قبلا در موش ها مشاهده شده بودند، در انسان ها نیز کشف شدند.

این عکس یک سلول بنیادی اسکلتی انسان را نشان می دهد که از کلونی گرفته شده است.

بافت های اسکلتی از قبیل استخوان، از پتانسیل بازتولید قابل توجهی برخوردارند. نقص‌های استخوانی خیلی زود درمان می شوند و برخی از مهره‌داران حتی می توانند کل قسمت‌های مربوط به اندام‌های زیرین‌شان را بازتولید نمایند. اما قابلیت‌های بازتولیدی بافت‌های اسکلتی در سایر مهره‌داران با محدودیت‌های بالاتری روبروست. برای مثال، استخوان‌های انسان‌ها و موش‌ها می توانند از نقص‌های کم تا متوسط احیا شوند، اما بافت‌های غضروفی بزرگسالان قدرت بازتولید (احیا) کمی دارند و یا اصلا فاقد این توانایی هستند. افزون بر این، با گذشت زمان، موش‌ها و انسان‌ها با تحلیل بافت‌های اسکلتی روبرو می شوند که این امر با افزایش سن ارتباط دارد.

سوء عملکرد اسکلتی می تواند به طیف گسترده‌ای از مشکلات سلامتی منجر گردد؛ از بیماری‌های مرتبط با سن مثل پوکی استخوان و آماس مفصلی – استخوانی گرفته تا آسیب‌های اسکلتی درمان نشونده، اختلال‌های خونی و حتی سرطان. علی‌رغم تاثیر قابل توجه آن بر سلامتی و بیماری، گزینه‌های درمانی با هدفِ بهبود عملکرد اسکلتی در حال حاضر انگشت شمار می باشد. یکی از موانع اصلی این است که تنظیم سلول‌های بنیادی در سیستم اسکلتی انسان به صورت چشمگیری بدون بررسی باقی مانده است. لذا نیاز به انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه احساس می شود.

در مطالعه جدید، دکتر لانگیکر و همکارانش با شناسایی و تعیین ویژگی‌های سلول‌های اسکلتی انسان در انواعی از بافت‌ها سعی در ارتقای دانش خود در این زمینه داشته‌اند. شناسایی سلول‌های اسکلتی انسان از وجود مسیرهای مختص گونه در رشد اسکلتی و واکنش به آسیب حکایت دارد و می تواند راهنمای خوبی برای رویکردهای بازتولید (احیای) آینده باشد.

این سلول‌های خودبازتولید و قدرتمند هم در بافت‌های مغز استخوان بزرگسالان و هم جنین وجود داشتند و می توانند از سلول‌های بنیادی «iPSCs» بدست آیند. تیم محققان با تعریف روابط میان سلول‌های بنیادی اسکلتی انسان و آغازگرهای اسکلتی پایین دست توانستند نقشه اجدادی جامعی از شکل‌گیری بافت‌های اسکلتی در انسان‌ها تهیه کنند. علاوه بر این، مقایسه‌های اپی ژنتیک با سلول‌های بنیادی اسکلتی موش‌ها از وجود مسیرهای حفظ شده فرگشتی حکایت داشت که در تنظیم شکل‌گیری بافت‌های اسکلتی به واسطه سلول‌های بنیادی ایفای نقش می کردند. همچنین، مسیرهای مولکولی وجود داشت که می توانستند تفاوت‌های مختص به گونه را در رشد استخوان و ساختار اسکلتی تنظیم کنند.

دکتر لانگیر گفت: «با توجه به بار پزشکی قابل توجهی که اختلال‌های اسکلتی پس از جراحی، نئوپلاستیک و انحطاط کننده تحمیل می کنند، ما بر این باور هستیم که شناسایی سلول‌های بنیادی اسکلتی انسان و ترسیم نقشه آن زمینه را برای تشخیص مولکولی و درمان بیماری‌های اسکلتی فراهم خواهد کرد.» دکتر «چارلز چان» محقق و نویسنده از دانشکده پزشکی دانشگاه استنفورد بیان کرد: «با مقایسه تفاوت‌های مولکولی و عملکردی در انواع مشخصی از سلول‌های بنیادی میان گونه‌های متنوع مهره‌داران، شاید کشف یک سری ساز و کارهایی که در بازتولید و رشد بافت نقش دارند، مقدور باشد. لذا باید این درک و دانش را در زمینه ارتقای سلامت و جوانی در انسان‌ها به کار گرفت.» یافته‌های این مطالعه در مجله Cell منتشر شده است.

ترجمه: منصور نقی لو - بیگ بنگ