:: The Sydney Opera House اپرای سیدنی معمار یرا اوتزن

[armin.eleman 5,393]

اپرای سیدنیمعماریرا اوتزنThe Sydney Opera House

 

 

(یرا اوتزن) سازنده بنای زیبای اپرای سیدنی به سال 1918 در دانمارک متولد شد و در اکادمیه رویال هنرها در کپنهاگ از تعلیمات اکادمیک برخوردار شد.او به مطالعه مستقیم مردم مختلف و تمدن های انان توجه داشت

نگارنده:(عابدی) منبع:فضا زمان معماری(گیدیون)

به سال 1948 به مراکش رفت و در انجا بیش از همه چیز پیوستگی و وحدت خانه های گلی روستایی با محیط خود توجه او را به خود جلب کرد

در 1949 (اوتزن) بورسی برای مطالعه معماری آمریکا بدست اورد.برای مدت کوتاهی از تعالیم فرانک لوید رایت برخوردار شد

 

 

پس از مراجعت به فنلاند در مسابقات فراوان معماری شرکت جست.ولی چون به شرایط مسابقه مقید نبود و در پی حل مسائلی بود که در مسابقه مطرح شده بود موفقییت چندانی نصیب وی نشد

 

 

 

به سال1957 ناگهان مطلع شد طرحش برای اپرای سیدنی در برابر 229 طرح دیگر به عنوان بهترین طرح انتخاب شده.این موفقییت مرهون(اروسارنن)بود که اهمیت طرح را شناخت

 

 

 

 

 

 

 

 

داوری پیوست اولین مشاوره داوران تمام شده بود و طرح اوتزن در میان مردودین بود.

اروسارنن طرح را از میان مردودین برداشت و گفت(اقایان این پروژه سزاوار جایزه اول نیست؟

ساخت بنا 14 سال طول کشید.این بنا به دلیل اکوستیک قوی که صوت را کمتر از 2ثانیه مستهلک می کند شهرت دارد

این بنای زیبا از بادبانهای بر افراشته کشتی ها تا امواج نیلگون دریا وصدفهای سفید سخن میگوید.

[*mini* 37,778]

جنبه های اقتصادی ؛خلاقیت و انقلابی بودن طرح موجب پیروز شدن طراح شدند و همین جنبه های طرح؛ ساختمان اپرای سیدنی رابه یکی از شاخص ترین کارهای معماری دنیا تبدیل کردند. ایده «آتزون» این بود که ساختمانی بسازد که آینه تمام نمای بادبان های کشتی ها ؛امواج اقیانوس و نماد واضحی از صدف های دریایی باشد . (مشاهده ی طرح اولیه)از آنجا که طرح اولیه از نظر جنبه های سازه ای آن قابل اجرا نبود ؛ در سال 1959هنگامی که مرحله اول ساخت آغاز می شد ؛ شکل صدفی بام ها تغییر یافت .مرحله دوم اجرا در سال 1962 با طرح جدید

 

 

 

تصاویر در ادامه ی پست ها

[sam arch 55,878]

یرن اوتزن به سال 1918 در دانمارک متولد شد و همانجا دوران کودکی و جوانی خود را بسر آورد.در آکادمی هنرهای رویال در کپنهاگ از تعالیم مورخ و شهرساز مبرز ستن آیلر راسموسن برخوردار گشت که از آغاز کوشید قدرت بینش اوتزن را تقویت کند.اوتزن به سال 1947 به فنلاند رفت و به شاگردی و همکاری با آلوار آلتو و گونر آسپولند پرداخت و از آنان خصوصیات معماری شمال اروپا را آموخت و بعدها خود آنرا با طرح هایش پبشتر برد اندکی بعد برای مدت کوتاهی مستقلاً کار کرد و سپس به سال 1948 به پاریس رفت و در آنجا با لکربوزیه از نزدیک آشنا شد.

اوتزن مانند بسیاری از معماران هم دوره خود به مطالعه مستقیم مردم مختلف و تمدن آنان توجه بیشتر نشان داد.به سال 1948 به مراکش رفت و در آنجا بیش از همه چیز پیوستگی و و وحدت خانه های گلین روستاییبا محیط خود او را به خود خواند،بعدها اوتزن به تاثیر همین معماری بدوی کوی هایی ساخت،فی المثل کوی کینگو و کوی فردنسبرگ که دیوارهای متحد الشکل آنها از آجرهای زرد نمودار وحدتی است که در معماری بدوی مشهود است.

 

پس از مراجعت به فنلاند ، در مسابقات فراوان معماری شرکت جست. ولی در طرح هایی که برای این مسابقات رسم می کرد چون به شرایط مسابقه مقید نبود و آنچه بیشتر ذهن وی را بهخود می خواند حل مسایلی بود که با این مسابقات مطرح می گشتند، موفقیت چندانی نصیب او نگشت کارهای این زمان «اوتزن» منحصراست به 63خانه ای که درکوی کینگودرنزدیکی السینورهبه سال 1956 ساخته و کوی کوچکتر دیگری در« فرندسبرگ».

 

به سال 1957 ناگهان مطلع شد که طرحش برای ساختمان اپرای سیدنی در استرالیا به عنوانبهترین طرح انتخاب شده است.این موفقیت وی مرهون یکی از اعضای هیات داوران مسابقهبه نام «آروسارنن» بود که اهمیت جهانی طرح «اوتزن»را بی درنگ شناخت و برای اعطایجایزه ی نخستین و واگذاری اجرای آن به وی پافشاری کرد( از قضا خود سارنن قبل از آنکهبنا به پایان برسد در گذشت )

 

 

طرح «اوتزن» در میان پروژه هایی بود که در نخستین مشاوره داوران رد شده بود.« سارنن »وقتی به هیات داوران ملحق شد که نخستین مشاوره پایان یافته بود و پروژه ی «اوتزن» درمیان مردودین بود. وی آن را از جمع پروژه های مردود بیرون آورد و خطاب به هیات داوران گفت:«آقایان این پروژه سزاوار جایزه ی نخستین است!»پس از سال «اوتزن» فرصت یافت از چین نپال و هندوستان و ژاپن دیدار کند و تفاوت فرهنگاین کشورها را از نزدیک ببیند. برخورد و آشنایی «اوتزن» با مردم گوناگون نکاتی را که در طبع خلاق خود وی نهفته بود بیدار کرد.

در مارس1963 برای نظارت ساختمان مشکل اپرای سیدنی به این شهر رفت و به سال 1964طرح وی برای تآ تر زوریخ جایزه نخستین گرفت.

[sam arch 55,878]

 

سطح افقی،عامل اصلی در معماری

 

ایجاد رابطه بین یک ساختمان وسطوح افقی امری تازه نیست وبا طلوع معماری آغازگشته است در عصر ما ترکیب سطوح با یکدیگر با نهضت کوبیسم جان گرفت و توجه هنرمندان بدان معطوف گشت. اما در دوره ی سوم معماری معاصر و معماران هم عصر اوتزن به مانند والترگریپوس چنانکه در تصاویر می بینید توجه به ترکیب سطوح افقی چندان است که گویی کشف جدیدی در معماری صورت گرفته است.اوتزن درهمه جا متوجه ترکیبی که معماران با سطوح افقی پدید آوردند شد و آنرا ستون فقرات معماری نامید.

 

طرح مقدماتی اوتزن برای طاق اپرای سیدنی های

 

 

آزادی بیان در معماری : طاقی های اپرای سیدنی

 

طاقی های اپرای سیدنی ،انتقاد و مخالفت بسیاری را بر انگیخت مخصوصأ از جانب عدهای که با هرگونه فکر نو مخالف بودند و آنرا نوعی توهین بر می شمردند.تردیدی نیست که ساختن ده طاقی غلاف مانند که بلندترین آن شصت متر ارتفاع دارد بربام یکبنا غیر معمولی است و سخت ترین انتقاد بر کار اوتزن این است که این طاقی ها دلبخواه هستندو فاقد بیان هندسی بوده و رابطه ای بین فرم آنها و فرم قسمت اصلی اپرا وجود ندارد.

 

طرح اوتزن برای پروژه ی اپرای سیدنی یک مساله ی اساسی را طرح کرد که،آیا باید صرفأ جنبه ی عملی ساختمان ها در نظر گرفته شود؟ سوالی که عصر ما باید به آن پاسخ بگوید اینسوال را می توان به این صورت بیان کرد : آیا عصر ما قدرت آنرا یافته است که از کارهای صرفأ عملی پا فراتر گذارد و برای غنای هنر، مانند دوران های گذشته بکوشد؟اگر ملاک قضاوت وجود رابطه ی آشکار بین علت و معلول باشد و اگر اساس معماری برفواید عملی استوار باشد این طاقی ها یا چنانکه اوتزن آن ها را غلافی می نامد زاید و بی فایده هستند.

 

 

«اوتزن» به عمد از طرح این طاقی ها به شکل گنبدی مسدود احتراز کرده است و آنها را شبیه قطعات یک کره ساخته تا ثبات و تحرک ابدی در آنها مجسم باشد : ثبات این طاقی ها در شکل کروی آنها متبلور است و تحرکشان از آنجا بوجود می آید که به توالی یکی پس از دیگری بربام این اپرا ساخته شده اند.این طاقی ها شبیه قطعاتی از یک کره هستند و نه یک کره ی کامل ، این مطلب : وجود عوامل بریده ی غیر کامل- خواهی نخواهی- نشان و سمبلی از عصر ماست.در طرح این طاقی ها اصل آن بود که اثر تعلیق در فضا به منصه ی ظهور آورده شود ، اما معماری وقتی مفهوم می یابد که بنایی ساخته شده باشد .، پس اندیشه ی متافیزیکی معمار بایدعملی و ساختنی باشد،«اوتزن عملی بودن طرح خود را با نمونه هایی که از کره های چوبی بهدست آورد مسلم داشت.

[sam arch 55,878]

 

اما خواست معماری امروز از این حد فراتر می رود و معماری باید در ورای فایده ی عملی مبین دنیای احساس باشد.این نکته بر ما کاملأ آشکار است که در حال حاضر تنها استادی چیره دست می تواند جرات کند دنیای احساس را مستقل از منطق به تجسم در آورد.

مبدا طرح «اوتزن» کره ی هندسی:

 

طاقیهای اپرای سیدنی به شکل قطعاتی هستند که ازکره ای بریده شده باشند. بنا برقول افلاطون کره کاملترین شکل هندسی است زیرا تمام نقاط سطح آن از مرکز کره به یک فاصله اند . در دوره های نخستین تاریخ تنها شکلی که در مجسمه سازی به کار رفته کروی است.«اوتزن» به مدد هندسه ی فضایی چنان که وی آنرا روش خود نامیده است، طاقی های ساختمان اپرای سیدنی را بر خلاف طاقی های مشابه آن که معمولأ برای ساختنشان از چوب بست هایمتعدد استفاده می شود، تنها به مدد یک چوب بست متحرک بنا کرد.اوتزن همچنین گفته است که چون طاقی های این اپرا شبیه قطعاتی از یک کره ساخته شده اند و کره یک شکل منظم هندسی تعیین اندازه ی دقیق هر یک از اجزای آن به دقت محاسبه کرد و از همین رو می توان آنها را قبلأ ساخت و در محل کار سوار کرد.«اوتزن» سپس سادگی طاقی های اپرای سیدنی را به قاچکردن یک پرتغال تشبیه می کند.

 

 

نقشه ی اصلی ساختمان اپرای سید نی این اپرا دارای دو تالار می باشد که تالار بزرگتر دارای گنجایش 3500 نفر و تالار کوچکتر دارای گنجایش1200 نفر می باشد.مقطع تالار کوچکتر این اپرا رابطه ی سقف و طاقی ها را که یکی بعد از دیگری ارتفاعشان بیشتر می شود نشان می دهد.چنانکه از تصویر پیداست بلندترین طاقی بربالای سن اپرا ساختهشده است.صفحات شیشه ای از خارج این طاقی ها را می پوشانند ،اما نه به امتداد عمود،بلکهمانند بال گشوده ی خفاشی رو به درون انحنا می یابد.غلافی ها طوری درفضا قرار گرفته اند که وترهای آنها دریک نقطه ی مفروض تلاقی می کنندو در پیش و پشت این نقطه ی مفروض طاقی ها در فضا ساتع می شوند.

 

[sam arch 55,878]

 

مقطع تالار کوچک اپرای سیدنی

 

 

 

«یرن اوتزن» به مانند بسیاری از معماران تراز اول دوره ی سوم به دو خصیصه ی بزرگ ممتاز است،هم بر عوامل طبیعی و معماری گذشته تسلط دارد و هم با متدهای جدید ساختمانی آشنایی دارد.این استعداد«اوتزن»درطرح صفحات شیشه ای طاقی ها را به اصطلاح قاب میکند و در حقیقت پیوندی بین این طاقی و پیکر افقی ساختمان بوجود می آورد،بخوبی محسوس استبه گمان «اوتزن» صفحه ی شیشه ای اگر به حالت عمود به کار رود این تصور را برای ناظرپدید می آورد که متحمل بار ساختمان است بنابراین از این کار دوری جسته وصفحات شیشه ای به مانند پرکهای بادبزن ازچندین قطعه ساخته شده اند که هر یک نسبت به قطعه ی زیرین خوداندکی پیشتر می آیند.

 

 

[sam arch 55,878]

 

«اوتزن خود می گوید که درطرح این طاقی ها وصفحات شیشه ای ازحرکت طبیعی و دینامیکیبال یک پرنده ی در حال طیران الهام گرفته است.

 

طاقیها نخست فقط به قوه ی تخیل و ابتکار طرح شدند اما وقتی که مرحله ی عمل رسید باید به دقت محاسبه گردند تا ابعاد آنان معین شود.محاسبه را نخست«اوه آروپ» مهندس دانمارکی که سالها در انگلستان کار کرده است و مدافع فهیم و مهربان معماری معاصر است به عهده گرفت.«آروپ» به کمک مهندسین معاون خود،کوشش فراوان برای محاسبه ی این طاقی ها کرد اماچون راه حلی نیافت کار را رها کرد. تا سر انجام خود «اوتزن» به کمک مهندسین همکارش پژوهش را آغاز کرد و در ظرف شش ماه (از مه تا اکتبر 1961) به یافتن راه حل نایل گشت.موفقیت وقتی بدست آمد که اوتزن ترسیم این طاقی ها را بر روی کاغذ کنار گذاشت و شروع بهساختن ماکتی از آنها کرد.ثبات و پایداری «اوتزن» در تحقق بخشیدن به تخیل هنرمندانه ی خود فصل تازه ای درمعماریمعاصر گشود.وقتی آرو سارنن،همان عضو هیات داوران مسابقه ی طراحی اپرای سیدنی طرح ارسالی اوتزن را دید ،دریافت که این ساختمان یکی از شاهکارهای معماری معاصر خواهد شد .حال تا چه حد این امر صورت تحقق خواهد گرفت ،آینده معلوم خواهد کرد.

 

 

یکی ازخصوصیات معماران دوره ی سوم این است که به محیطی که ساختمان در آن بنامیگردد و مناظر اطراف ان توجه بسیار می کنند و می کوشند از ساختمان و محیط آن تا آنجا که ممکن است،ترکیب یکپارچه ای بوجود آورند،چنانکه اپرای سیدنی اکنون جزء لاینفک مناظری است که آنرا در بر می گیرد و با افق و دریا در توازن کامل است.

 

 

[sam arch 55,878]

معماری در خدمت خلق

 

رابطه ی بین فرد واجتماع مساله ای است که از دیر زمان بشریت رابه خود مشغول داشته است اما در عصر ما یافتن پاسخ برای این مساله روز به روز ضرورت بیشتری می یابد. در میان معماران فقط عده ی معدودی موفق گشتند ساختمانهای خود را با توجه به این رابطه به نظم درآورند. فی المثل میتوان از دو کویی که «اوتزن» در دانمارک ساخته یاد کرد:یکی کوی«کینگو»

 

مرکب از 63 خانه در نزدیکی السینوره و دیگری کویی کوچکتر ، نزدیک فرندسبرگ در پنجاه کیلومتری شمال کپنهاک. این هر دو کوی با توجه بسیار به پستی بلندی های زمین بنا گشته اند یعنی هر خانه در جایی ساخته شده که با اندک تغییر شیب زمین در توازن باشد. به اضافه ، در عین آنکه هر خانه از استقلال کامل برخوردار است ، مجموعه ی خانه ها مانند بافت نسوجی به یکدیگر پیوسته اند.

 

ابتکار و تخیل در معماری و تحقق یافتن آن

 

شخصیت «اوتزن» خود معرف طبیعت پیچیده ی عصر ماست. برای اوتزن در معماری آزادی بیان برترین قوانین است،چنانکه برای تمام هنرمندان خلاق همه ی اعصار چنین بوده است.هم قدرت تصور «اوتزن» کم نظیر است و هم می تواند تصور خود را استادانه بر روی کاغذنمایش دهد. اما وی کسی نیست که به طرح های کاغذی قانع شود.

 

نیروی خلاقانه هنرمندان هر عصر با استفاده از امکانات فنی آن عصربه منصه ی ظهورمیرسد اما معنای این سخن این نیست که هنر فدای ملاحظات فنی شود بلکه درست برعکس امکانات فنی باید وسیله ای در خدمت هنر باشد.برای معماران خلاق قرن نوزدهم جز توسل به روشهای منطقی ساختمانی جدید راهی وجود نداشت. اما خواست معماری امروز با خواست معماری قرن نوزدهم تفاوت فاحش دارد.معنای آزادی معماری در عصر ما این است که بتوان با استفاده از نحوه ی تولید یکجایی ،تمام اجزاء بنا را از پی تا بام به انواع و اقسام گوناگون ساخت تا دست معمار در طرح باز باشد.با استفاده از روشهای فنی امروز می توان حتی طرح های مشکل ساختمانهای بزرگ را صورت حقیقت داد.

 

طاقی های اپرای سیدنی چه در ساختمان و چه در معنا نشانی از این مشکل عصر ماست.

 

 

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام