مشاعره ی موضوعی

[AFARIN 7,196]

ديگر هيچ خدايي

از پهنه مرا به گردنه نخواهد رساند

و آسمان غبارآلود اين دشت را

طراوت هيچ برفي تازه نخواهد كرد

 

حسين

پناهي

[AFARIN 7,196]

در انتهاي هر سفر... در آيينه

دار و ندار خويش را مرور ميكنم

اين خاك تيره اين زمين

پاپوش پاي خسته ام

اين سقف كوتاه آسمان

سرپوش چشم بسته ام

اما خداي دل!

در آخرين سفر... در آيينه

بجز دو بيكرانه كران

بجز زمين و آسمان

چيزي نمانده است

گم گشته ام كجا؟!

نديده اي مرا؟!

 

حسين پناهي

[sam arch 55,878]

از سياهي چرا حذر كردن

شب پر از قطره هاي الماس است

آنچه از شب بجاي مي ماند

 

عطر سكر آور گل آسمان هاست

[*lotus* 20,275]

اسمان صاف و شب ارام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ی ماه فرو ریخته در اب

شاخه ها دست براورده به مهتاب

[sam arch 55,878]

آه، بگذار گم شوم در تو

كس نيابد ز من نشانه من

 

روح سوزان آه مرطوبت

بوزد بر تن آسمان من

[AFARIN 7,196]

نگاه كن

تمام هستي ام خراب ميشود

شراره اي مرا به كام ميكشد

مرا به اوج ميبرد

مرا به دام ميكشد

نگاه كن

تمام آسمان من

پر از شهاب ميشود

[sam arch 55,878]

آه، بگذار زين دريچه باز

خفته در پرنيان رؤياها

با پر روشني سفر گيرم

بگذرم از حصار آسمان ها

[AFARIN 7,196]

چه گويم؟ چه گويم ز غمها كه دوش

من و آسمان هر دو شب داشتيم

به اميد مردن به پاي سحر

من و تيره شب جان به لب داشتيم

من و آسمان هر دو شب داشتيم

مرا دل سياه و ورا چهره تار

ورا ديده اختران سوي راه

مرا اختر ديدگان اشكبار

.

.

سيمين بهبهاني

[sam arch 55,878]

آنچه در من نهفته آسمانی است

كي توان نهفتنم باشد

 

با تو زين سهمگين توفاني

كاش ياراي گفتنم باشد

[moein.s 18,983]

[TABLE=align: center]

[TR]

[TD=align: left]بر تخت جم كه تاجش معراج آسمانست

[/TD]

[TD=align: right] همت نگر كه مورى با آن حقارت آمد[/TD]

[/TR]

[/TABLE]

[moein.s 18,983]

[TABLE=align: center]

[TR]

[TD=align: left]شد از خروج رياحين چو آسمان روشن

[/TD]

[TD=align: right] زمين به اختر ميمون و طالع مسعود[/TD]

[/TR]

[/TABLE]

[moein.s 18,983]

آسمان آسوده است از بی قراری های ما

گریه ی طفلان نمی سوزد دل گهواره را

[moein.s 18,983]

آسمان ها در شکست من کمرها بسته اند چون نگه دارم من از نُه آسیا یک دانه را ؟

[moein.s 18,983]

سر خویش کرده سوی آسمان

 

همی گفت کای پاک دادار هور

فزاینده ی دانش و فرّ و زور

به بادا فره این گناهم مگیر

تو ای آفریننده ی ماه و تیر

[*lotus* 20,275]

سکوت،بند گسسته است

کنار دره،درخت شکوه پیکر بیدی

در اسمان شفق رنگ

عبور ابر سپیدی

[AFARIN 7,196]

از بهر صيد خاطر ناآزمودگان

صياد روزگار به هر سو نهاده دام

بس سقف شد خراب و نگشت آسمان خراب

بس عمر شد تمام و نشد روز و شب تمام

[AFARIN 7,196]

ز بام آسمان تا مركز خاك

اگر صد پي به پاي وهم و ادراك

فرود آييم يا بالا شتابيم

ز حكمش ذره اي بيرون نياييم

[AFARIN 7,196]

به سوداي تو مشغولم ز غوغاي جهان فارغ

ز هجر دائمي ايمن ز وصل جاودان فارغ

بلند و پست و هجر و وصل يكسان ساخته بر خود

وراي نور و ظلمت از زمين و آسمان فارغ

[AFARIN 7,196]

چه سان خورشيد رويت را مه تابان توان گفتن

كه از روي تو تا ماه از زمين تا آسمان ستي

[moein.s 18,983]

گر شود ذرّات عالم حیله پیچ

با قضای آسمان، هیچ اند، هیچ!