اساتید برتر حقوق

**Gandom.E** · 16 آذر، ۱۳۹۲

[h=3]مرحوم دکتر محمد قاضی شریعت پناهی فرزند سیدهادى، در 1310 در سمنان متولد شد، بعد از انجام تحصیلات ابتدائى و متوسطه وارد دانشکده‏ حقوق دانشگاه تهران شد و لیسانس حقوق قضائى را از این دانشگاه گرفت و براى ادامه‏ تحصیل به سوئیس رفت وی دکتراى علوم سیاسى خود را از دانشگاه ژنو گرفت.[/h]مرحوم دکتر محمد قاضی شریعت پناهی در سال 1310 متولد شد، که مرتبه علمى وی استادی و در رشته حقوق عمومى تحصیل می‌کرد.

مرحوم دکتر محمد قاضی شریعت پناهی در دانشکده حقوق و علوم سیاسى دانشگاه تهران به تحصیل مشغول بود.

[h=3]خلاصه شرح حال تخصصى سوابق تحصیلى:[/h]

کارشناسى حقوق از دانشکده حقوق و علوم سیاسى و اقتصادى دانشگاه تهران، کارشناسى ارشد و دکتراى حقوق از دانشگاه ژنو سوئیس، دوره عالى در مدرسه ملى ادارى پاریس e.n.a با بورس سازمان ملل متحد، دوره حقوق بشر و توسعه اقتصادى در چند کشور اروپائى.

مرتبه علمى: پس از طى مراحل استادیارى و دانشیارى، ارتقاء به درجه استادى دانشکده حقوق و علوم سیاسى دانشگاه تهران.

[h=3]زمینه‏‌هاى علمى و تحقیقاتى:[/h]تدریس دروس: مبانى و کلیات حقوق اساسى، حقوق اساسى تطبیقى، نظامهاى انتخابات، مبانى حقوق عمومى، راهنمائى، مشاوره و نظارت بر 8 پایان‏نامه کارشناسى ارشد و دکترا.

تألیفات

تعداد تألیفات (نگارش یا ترجمه کتاب) به زبان فارسى: 11 تعداد تألیفات (نگارش یا ترجمه کتاب) به زبان خارجى: 2 زمینه علمى تألیفات: حقوق اساسى، حقوق عمومى، جامعه‏شناسى سیاسى، مبانى علم سیاست، جامعه‏شناسى حقوق، تاریخ و ادبیات.

تعداد مقالات به زبان فارسى: 7، تعداد مقالات به زبان خارجى: 2 زمینه علمى مقالات: حقوق و علوم سیاسى.

مرحوم دکتر محمد قاضی شریعت پناهی فرزند سیدهادى، در 1310 در سمنان متولد شد، بعد از انجام تحصیلات ابتدائى و متوسطه وارد دانشکده‏ حقوق دانشگاه تهران شد و لیسانس حقوق قضائى را از این دانشگاه گرفت و براى ادامه‏ تحصیل به سوئیس رفت وی دکتراى علوم سیاسى خود را از دانشگاه ژنو گرفت.

پس از بازگشت به ایران، وارد سازمان برنامه شد و اولین شغل وى کارشناسى ارشد بود، بعد به معاونت دفتر نیروى انسانى سازمان منصوب شد.

در 1348 به وزارت کشور انتقال یافت و مدیرکل بودجه و تشکیلات آن وزارتخانه شد، در 1345 به عنوان دانشیار در دانشکده‏ى حقوق تهران اشتغال ورزید و چندى هم معاونت دانشکده‏ى حقوق را عهده‏دار بود. از دیگر مشاغل وى باید معاونت آموزشى دانشگاه ملى (شهید بهشتى) و معاونت اجتماعى وزارت کشور را نام برد.

دکتر قاضى در اواخر مهرماه 1357 از سوی شریف ‏امامى به کابینه دعوت و به وزارت علوم و آموزش عالى منصوب شد، وى این سمت را مشروط بر عدم مداخله‏ى فرماندارى نظامى در دانشگاه پذیرفت، ولى متاسفانه نظامیان در روز 13 آبان به دانشگاه تهران هجوم بردند و دانشجویان را مجروح و مقتول ساختند و فیلم آن نیز از تلویزیون پخش شد.

دکتر قاضى به عنوان اعتراض به عمل دولت، از کابینه کناره‏گیرى کرد، صاحب ترجمه، تالیفات و ترجمه‏هاى زیادى دارد که از تالیفات او حقوق اساسى و نهادهاى سیاسى و قانون اساسى بهتر را مى‏توان نام برد.

از ترجمه‌‏هاى او جامعه‏‌شناسى، اصول علم سیاست، جامعه‏‌شناسى حقوق و شهروند و دولت مورد استفاده دانش‏پژوهان است، دکتر قاضى شریعتمدارى در سال 1376 در تهران به بیمارى سرطان درگذشت.

پی‌نوشت:

1. از قرار معلوم کتاب "حقوق اساسی و نهادهای سیاسی" دکتر قاضی به عنوان کتاب سال جمهوری اسلامی برگزیده شده است.

2. دکتر قاضی، صرف‌نظر از حقوق، علاقه زیادی به زبان و ادبیات فارسی داشت و شاعر نیز بود، استفاده از واژگان فارسی در کتاب‌های دکتر قاضی بسیار به چشم می‌خورد.

**Gandom.E** · 24 آذر، ۱۳۹۲

[h=3]شیخ محمد تقی عبده (بروجردی‌)، چهره‌ای شاخص و یکی از حقوقدانان کاردان و مبتکر دادگستری‌نوین بود، قاطعیت‌، درایت و نوآوری‌های او در امور قضایی مشهور خاص و عام است‌ و نزدیک به سی‌سال ریاست محکمه عالی انتظامی قضات را بر عهده داشت و به بیانی دیگر قاضی القضات دادگستری‌بود.[/h] شیخ محمدتقی عبده‌، فرزند شیخ ملاحسین بروجردی‌، در سال ۱۳۰۰ (هـ ق) برابر با ۱۲۵۸ (ش‌) دربروجرد به دنیا آمد.

جد وی ملامحمد تقی گلپایگانی بود، شیخ محمد، پدرش را در دوران کودکی ازدست داد و از طفولیت به کسب علم و فراگیری فقه و معقول و منقول پرداخت‌.

در سن شانزده سالگی‌،پیاده راهی تهران شد و تحت حمایت آقا سید ریحان الله که از مجتهدین بنام عصر خود بود، قرار گرفت وبه تحصیل خود ادامه داد و از محضر آیت الله میرزا حسن آشتیانی‌، آیت الله لاهیجی‌، میرزاهاشم حکیم وشیخ حسین ناظر زاده استفاده برد و در اصول فقه‌، ادبیات عرب‌، حکمت و منطق تبحر یافت‌.

در سن بیست و یک سالگی از محضر آیت الله العظمی میرزا حسن آشتیانی به درجۀ اجتهاد نایل شد و در این زمان، به معلمی روی آورد و به توصیۀ استاد خود در مدرسه دانش که بعدها به مدرسه ثروت تغییر نام داد و مدیریت آن با میرزا احمدخان حنانه بود، مشغول به در تهران گشایش یافت و شیخ عبده با معرفی میرزا « ایران وآلمان » تدریس شد.

پس از چندی مدرسه آلمانی عبدالعظیم خان قریب به این مدرسه رفت وبه تدریس زبان و ادبیات عرب پرداخت که در این مدت، دو کتاب در زمینه صرف و نحو عربی نوشت و زبان آلمانی را در همان مدرسه فرا گرفت و زبان فرانسوی را نیز با شرکت در دوره‌های شبانه مدرسه آلیانس آموخت. خوی و خصلت بارز شیخ عبده، جدیت او در کارها بود که دهخدا در این‌باره می‌گوید : بروجردی علاوه بر صلاحیت علمی ، دارای فضائل معنوی فراوانی است و برای او احترام زیادی قائل هستم شیخ عبده در عمل به واجبات و اجتناب از منهیات بسیار دقیق بود و نمازش را حتماً سر وقت ادا می‌کرد.

در سال 1331 (ه ق) از مدرسه آلمانی کناره گرفت و به دستور میرزا احمدخان اشتری که معاونت وزارت عدلیه را برعهده داشت، به عنوان عضو محکمه استیناف تهران، آغاز به کار کرد.

پس از چند سال مدعی العموم استیناف شد و در این سمت تا زمان انحلال عدلیه و تشکیل دادگستری نوین، باقی ماند و پس از تشکیل دادگستری نوین به مستشاری دیوان تمیز وکمی بعد به عضویت محکمۀ انتظامی قضات منصوب شود.

علی اکبر خان داور (بانی دادگستری نوین ) که به شخصیتی با خصوصیات شیخ عبده جهت تصدی ریاست دادگاه انتظامی قضات نیاز داشت، او را مناسب‌ترین فرد برای این امر خطیر تشخیص داد وشیخ عبده عهده دار ریاست دادگاه انتظامی قضات دادگستری شد و تا زمان بازنشستگی، حدود سی سال دراین پست به انجام وظیفه پرداخت.

در مدت ریاست وی در دادگاه انتظامی قضات، هیچ کس ندید و نشنید که به سفارش دیگران و یاملاحظه افراد، بیگناهی رامحکوم و گناهکاری را تبرئه کند. و از آن‌جا که همه با روحیات و خصوصیات وی آشنا بودند، چنین توقعاتی از وی نداشتند، شیخ محمد عبده هرگاه به پرونده قاضی خوشنامی رسیدگی می‌کرد.

شیخ عبده، در کنار فعالیت‌های قضایی، به تدریس در مدرسه عالی حقوق و سپس دانشکدة حقوق تهران می‌پرداخت، ابتدا دروس فقه و اصول و سپس حقوق مدنی و اصول محاکمات مدنی را تدریس می‌کرد، پس از دانشکده حقوق، اکثر در کلاس‌های قضایی دادگستری و حوزه های علمیه تهران مانندحوزه علمیه صدر و همچنین مدرسه عالی سپهسالار به تدریس می‌پرداخت.

در دوران بازنشستگی نیز تاپایان عمر مدرس دانشکده الهیات دانشگاه تهران بود و عموماً دروس اصول فقه و معارف اسلامی راارائه می‌داد، یکی از شاگردان وی، استاد محمود شهابی بود که بعدها دانشیار شیخ عبده شد و پس ازکناره گیری شیخ عبده و به توصیه وی، استادی درس‌های تدریس وی را برعهده گرفت.

شیخ عبده در دهۀ 1310 ( ش) پایان نامۀ دکترای خود تحت عنوان "انحلال عقد واحد به عقودمتعدد " را ارائه کرد و نظرات وی در امور قضایی، همواره جزو نمونه‌های ابتکاری و جالب توجه قضایی وحکمیت و استدلال‌های حقوقی به شمار می‌آمد و مرجعی تمام عیار در علوم حقوقی و اصول محاکمات شناخته شده بود.

آثار تألیفی باقی مانده از وی عبارتند از: حقوق مدنی، شرح قانون مدنی، کلیات حقوق اسلامی، اصول و رویۀ قضایی مستخرجه از آرای دیوان عالی تمیز، صرف و نحو عربی.

شیخ محمد عبده (بروجردی ) در سحرگاه پانزدهم تیرماه 1346 ( ش)، پس از ادای نماز صبح چشم از جهان فرو بست و بر جنازه او مرجع عالی قدر آیت الله العظمی مرعشی نجفی، نماز میت خواند و پیکر وی در جوار مرقد حضرت معصومه ( س) در شهر قم به خاک سپرده شده است.

**Gandom.E** · 6 دی، ۱۳۹۲

[h=3]دکتر کاتوزیان کتاب آزادى اندیشه و بیان را به سفارش سازمان ملل متحد در مورد آزادى اندیشه و بیان در ایران تدوین کرده که در تدوین اولین قانون اساسى جمهورى اسلامى ایران نیز نفش داشته است.[/h] ناصر کاتوزیان متولد ۱۳۱۰ تهران، وی در کوچه در‌دار، واقع در خیابان رى به دنیا آمده است.

خاندان کاتوزیان ازخانواده‌هاى کهن تهران است، نام خانوادگى اصلى آن‌ها تهرانى بوده که در زمان رضا شاه وقتى مجبور به دریافت شناسنامه مى‌شوند به دلیل علاقه به زبان اصیل پارسى، لغت «کاتوزیان» را از شاهنامه براى نام خانوادگى خویش اقتباس مى‌کنند و کاتوزیان به معناى پارسایان است.

"کاتوزیان" گروهى بودند که روحانیون دربار ساسانى را تشکیل مى‌دادند و از طبقه باسواد زمانه خود بودند که از نفوذ فراوانى برخوردار بوده‌اند. دکتر کاتوزیان کلاس پنجم نظام قدیم رشته ادبی را دنبال و در همان رشته ادبى در ایران شاگرد اول و موفق به دریافت مدال درجه ۲علمى براى اولین بار در ایران مى شود، همین دریافت مدال مشوق وی براى ادامه تحصیل می‌شود.

او با انتخاب رشته حقوق تحصیلات خود را در دانشگاه ادامه و در این رشته موفق به کسب مدال درجه یک علمى این رشته مى‌شود، با فوت پدر در سال دوم دانشگاه ضربه بزرگى به دکتر کاتوزیان وارد می‌کند

این ضربه باعث مى‌شود تا او از رفتن به وزارت امور خارجه پشیمان شود و رشته قضا را انتخاب کند و پس از اتمام لیسانس حقوق از سال ۱۳۳۴ تا ۱۳۴۵ در دادگسترى روزگار مى‌گذراند تا جایى که حتى به ریاست دادگاه اراک و مستشار دادگاه استان و معاون ادارى و حقوقى نیز مى‌رسد، اما داشتن روحیه تحقیق و پژوهش از یک طرف و عشق و علاقه او به تدریس و همچنین مخالف خوانى‌هایش با دستگاه پهلوی از طرف دیگر سبب شد تا کنج خلوت تحقیق و تفحص را به دنیاى پراضطراب و جنجال دادگسترى ترجیح دهد و به دنیاى علم و آرامش نقل مکان کند در رشته حقوق در مقاطع مختلف تا دکترا همواره با عنوان شاگرد اولى فارغ التحصیل مى‌شود و رساله وی در سال ۱۳۳۹ باعنوان «وصیت» به پایان مى رسد .

سفرعلمی به خارج کشور:

وی به دفعات متعدد به کشورهاى فرانسه و انگلیس و آمریکا سفر مى‌کند و در آنجا غور و تفحص علمی بسیار مى‌کند، با این حال علاقه وافر وی به فقه باعث مى‌شود تا مطالعات فراوانى را در این زمینه داشته باشد که همین امر باعث مى‌شود تا زبان عربى را به همان اندازه بداند که در زبان فرانسوى و انگلیسى متبحر شده بود.

در سال ۱۳۳۲ اولین مقاله استاد در مجله کانون وکلاى آن زمان به چاپ مى‌رسد و سلسله مقالات وی در این‌باره ادامه پیدا مى‌کند تا اولین کتاب او تحت عنوان"وصیت" همزمان با اتمام دوره دکترى به چاپ برسد.

دکتر ناصرکاتوزیان اولین دانشجوى ایرانى است که موفق به اخذ مدرک دکتراى حقوق در ایران و دانشگاه تهران شده است و در سال ۱۳۳۳ در سن ۲۳سالگى ازدواج مى‌کند که حاصل آن دو فرزند پسر است که یکى از آنها دکتراى روانشناسى بالینى و در حال حاضر مقیم آمریکا است و دیگرى مهندس الکترونیک است و در همان دیار زندگى مى‌کند.

آثارتالیفی وکتاب‌های دکتر ناصر کاتوزیان:

۴۳ جلد اثر تألیفى و تحقیقى دارد که برخى از آن‌ها به ۹۰۰صفحه مى‌رسد که مهمترین آن‌ها عبارتند از:

ـ عدالت قضایى (۲جلد) که مجموعه آرایى است که وی در دوران قضاوت جمع آورى کرده.

ـ گامى بسوى عدالت (۲جلد) توصیفى از زندگى وی است، این ۲کتاب شامل بیش از ۴۰مقاله اى است که وی در مورد حقوق اساسى نوشته است.

ـ مقدمه علم حقوق که هنوز در دانشگاه‌هاى مختلف تدریس و بیش از چهل بار تجدید چاپ شده است.

ـ فلسفه حقوق (۳جلد) گل سرسبد کتاب‌هاى دکتر کاتوزیان، وی این ۳جلد کتاب را بیش از همه آثار خود دوست دارد.

ـ حقوق مدنى: دکتر کاتوزیان بیش از ۲۰جلد کتاب درباب موارد مختلف حقوق مدنى از جمله خانواده، تعهدات، قراردادها، مسؤولیت‌هاى مدنى، ارث و وصیت و… نوشته است.

ـ نظریه عمومى حقوق، کلیات حقوق، آزادى اندیشه و بیان: دکتر کاتوزیان این کتاب را به سفارش سازمان ملل متحد در مورد آزادى اندیشه و بیان در ایران انجام داده است که در تدوین اولین قانون اساسى جمهورى اسلامى ایران نیز نفش داشته است.

**Gandom.E** · 9 دی، ۱۳۹۲

دکتر داوود هرمیداس باوند سوادکوهی

دکتر داوود هرمیداس باوند - متولد 1313 در تهران - اخذ دکتری روابط بین الملل از دانشگاه آمریکن یونیورسیتى واشنگتن دى سى - نماینده ایران در کمیسیون سیاسی - امنیتی مجمع عمومی سازمان ملل - رئیس کمیسیون حقوقی مجمع عمومی ملل متحد - رئیس کنوانسیون بین‌المللی ناظر بر مبارزه با گروگان‌گیری ملل متحد - استاد دانشگاه های تهران، امام صادق(ع)، علامه طباطبایی(ره) و آزاد واحد تهران مرکزی و . . .

داوود هرمیداس باوند در سال ۱۳۱۳ در تهران دیده به جهان گشود، پدربزرگش امیر مؤید سوادکوهى نماینده دور سوم مجلس شوراى ملى که در دوره صدارت وثوق الدوله با انعقاد قرارداد ۱۹۱۹ انگلیس و ایران مخالفت مى کند و به خاطر این نوع مخالفت به دستور وثوق به کرمانشاه تبعید شد و با نخست وزیر شدن مشیرالدوله، از تبعید رهایى پیدا مى کند و به دستور همین مشیرالدوله، رئیس کل قشون مازندران مى شود. پدرش سیف‌الله خان از امرای ارتش و دارای درجه سرتیپی بود که در دوران جنبش مشروطه با نهضت مردم ایران همراهی کرد و با روی کار آمدن رضاخان علی‌رغم درخواست‌های مکرر وی برای تصدی پست‌های کلیدی در ارتش رضا خانی، از خدمت سرباز زد و در نهایت خود را باز نشسته کرد.

هرمیداس که بخش دوم اسم او تلفظ اورمزد نزد یونانیان قدیم بوده، نسبش به آل باوند مى رسد که حدود ۷ قرن در شمال ایران - طبرستان - سلطنت مى کرده اند و تا زمان مأمون خلیفه عباسى که مادرش ایرانى بود، این طایفه مسلک زرتشتى داشتند و «باو» نوه قباد ساسانى، نام یکى از اجداد داوود هرمیداس بوده است.

تحصیلات دوره ابتدایى و متوسطه او در دبستان ابوعلى سینا و دبیرستان فیروز بهرام تهران بوده و در سال ۱۳۳۲ در رشته حقوق و علوم سیاسى دانشگاه تهران مشغول به تحصیل مى شود و در سال ۱۳۳۶ هم فارغ التحصیل رشته علوم سیاسى و در این سالها با نیروى سوم خلیل ملکى و دوستانش همکارى مى کند. در دوره تحصیل در دانشگاه هم دانشجویى ممتاز بوده و هم به فعالیتهاى سیاسى مى پرداخته و این دوره را بهترین دوران زندگى خود مى داند.

در سال ۱۳۳۷ تصمیم مى گیرد براى ادامه تحصیل به انگلیس یا ایالات متحده برود که در نهایت در رشته روابط بین الملل دانشگاه آمریکن یونیورسیتى واشنگتن دى سى تحصیلات دکترایش را شروع مى کند؛ رشته درسى جدیدى که در اروپا رایج نشده بود. عنوان تز دکترایش «ایران در دیدگاه استراتژیک شوروى در سالهاى ۱۹۱۷ تا ۱۹۶۳» بوده و داوود هرمیداس باوند با بررسى تحولات آن دوره، تحلیل خود را ارائه مى دهد.

وی سپس مدتی را به تدریس در دانشگاه روب آیلند به تدریس حقوق دریاها به دانشجویان این دانشگاه مشغول بود. پس از آن در سال ۱۹۶۶ به دعوت دولت وقت، به ایران بازگشت و به خدمت وزارت امور خارجه در آمد مدتی کوتاه پس از آن در سال ۱۹۶۸ به نمایندگی از ایران به نمایندگی در کمیسیون سیاسی - امنیتی مجمع عمومی سازمان ملل در آمد و از آن تاریخ تا سال ۱۹۷۳ در کمیسیون استفاده صلح جویانه از فضای ماوراء جو، کمیسیون تعریف تجاوز و اجلاس فوق‌العاده خلع سلاح، حضور یافت. پس از پایان مأموریت در سازمان ملل متحد در مشاغل ذکر شده، باوند بار دیگر در سال ۱۹۷۵ به خدمت سازمان ملل متحد در آمد و از آن تاریخ تا ۱۹۷۹ و پس از انقلاب سال ۱۳۷۵ در ایران ، به عنوان رئیس کمیسیون حقوقی مجمع عمومی و همچنین رئیس کنوانسیون بین‌المللی ناظر بر مبارزه با گروگان‌گیری مشغول به خدمت بود.

بعد از بازگشت اش به ایران به دستگاه دیپلماسى کشور مى پیوندد. با مطرح شدن بحث جزایر سه گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسى مأموریت یک ساله اى به او داده مى شود تا اسناد مرتبط با این جزایر ایرانى را در «اداره هند» و «دایره اسناد» وزارت خارجه انگلیس بررسى و اسناد مورد نیاز را جمع آورى کند. مدتى هم مأموریت سازمان ملل به او محول مى شود و یک سال هم ، ریاست کمیته حقوقى مجمع عمومى سازمان ملل متحد را عهده دار مى شود و سه سال بعد از انقلاب بازنشسته مى شود و بدین ترتیب با بازنشسته شدن، تدریس در درسهاى روابط بین الملل، مسائل اقتصادى و سیاسى خاورمیانه، مسائل نفت را در دانشگاه تهران و امام صادق(ع) و دروس حقوق بین الملل و حقوق دریاها را در دانشگاه علامه طباطبایى و دانشگاه آزاد واحد تهران مرکزی شروع مى کند. ترجیح مى داده به صورت «کتابى» تدریس نکند اگرچه منابع درسى را مشخص مى کرده و روابطش را با دانشجویان شدیداً حسنه مى داند و اعتقاد هم دارد در جهت ارتقاى ایران گام برداشته و برمى دارد و اگر فرصتى و شرایطى پیش بیاید در این زمینه کوتاهى نخواهد کرد.

از داوود هرمیداس باوند آثار متعددی در رشته روابط بین‌الملل و حقوق بین‌الملل بر جای مانده است، همچنین پیشنهاد کنوانسیون سوم حقوق دریاها با موضوع «دریاهای بسته و نیمه بسته» که از سوی داوود هرمیداس باوند در سال ۱۹۷۶ مطرح شد به تصویب این کنفوانسیون رسید.

تألیف کتاب هاى «مبانى حاکمیت تاریخى، حقوقى و سیاسى بر جزایر سه گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسى»، «دریاهاى بسته و نیمه بسته»، «سیاست هاى کلان و جزایر خرد»، «مسأله نوروز، نقض تعهدات بین المللى و مسؤولیت هاى ناشى از آن» و «تغییرات ناظر به مفهوم مسؤولیت بین المللى دولتها» و تألیف دهها مقاله در زمینه هاى سیاسى، تاریخ و فرهنگ ایران و مسائل بین المللى از جمله فعالیت های حرفه ای دکتر باوند می باشد.

**Gandom.E** · 9 دی، ۱۳۹۲

دکتر فرانسیس آدولف پرنی

دکتر فرانسیس آدولف پرنی، مشهور به موسیو، بانی وپیشنهاد دهنده گشایش مدرسه عالی حقوق در ایران ونخستین رئیس این مدرسه بود. او دکترای علم حقوق درشاخه کیفری را از فاکلتوله پاریس دریافت کرده و مدعی العموم (دادستان ) دولت فرانسه بود موسیو پرنی، به دلیل نیاز وزارت عدلیه ودولت وقت به مستشار حقوقی عالی رتبه، به درخواست دولت وقت وموافقت رسمی رئیس جمهوری فرانسه، به ایران آمد. در یازدهم اوت ۱۹۱۱ میلادی به عنوان مستشار عالی قضایی (در کابینه صمصام السلطنه و به هنگام وزارت عدلیه حسن پیرنیا ) به استخدام وزارت عدلیه در آمد. با شروع جنگ بین الملل اول، دکتر پرنی به فرانسه رفت و پس از پایان جنگ به ایران بازگشت. مراجعت او با وزارت نصرالدوله فیروز در وزارت عدلیه و وثوق الدوله در وزارت خارجه مصادف بود.

دراین زمان موسیو پرنی (همانطور که در تاریخچه گفته شد) پیشنهاد تاسیس مدرسه عالی حقوق را ارائه کرد و پس از بررسی ها و تلاشهای فراوان، در زمان تجدید ششمین دوره کنترات او با وزارت عدلیه، سرانجام پروژه پیشنهاد تاسیس مدرسه عالی حقوق او مورد پذیرش قرار گرفت. او پس از گشایش مدرسه عالی حقوق، درکنار ریاست بر امور مدرسه، به تدریس دروس حقوق جزا واصول محاکمات کیفری پرداخت.

موسیو پرنی، علاوه بر فعالیت در مدرسه عالی حقوق، به دلیل ماهیت شغلی خود به عنوان مستشار حقوقی وزارت عدلیه، عضو کمیسیون های مختلف تهیه وتدوین قوانین بود که به عنوان نمونه می توان از کمیسیون آیین دادرسی کیفری، کمیسیون امتحانات از قضات استخدامی عدلیه و کمیسیون ترفیع رتبه قضات، نام برد.

در دهم صفر ۱۳۳۰ هجری قمری و همچنین سال ۱۳۳۵ (ه ق)، نشانهای عالی علمی کشور به پاس خدمات علمی وقضایی ارزنده دکتر فرانسیس آدولف پرنی، به وی اعطا شد. موسیو پرنی پس از سازماندهی مدرسه عالی حقوق و واگذاری پست ریاست مدرسه به محمدعلی فروغی (ذکاء الملک) و خاتمه مدت مدت ماموریت خود ماموریت خود در ایران در سال ۱۹۲۵ (م) به فرانسه بازگشت.

**Gandom.E** · 11 بهمن، ۱۳۹۲

[h=1]دكتر موسي عميد[/h]

بيش از 12 سال رياست دانشكده