کتابخوری شماره 3: چگونه شهرساز شویم؟

[pari.v 10,304]

​من همواره فردی شهرنشین بودم. همه عمرم کسی بالای سر یا پایین پایم زندگی می کرد. بنابراین درگیری با مباحث شهری را از نظر آگاهی و مشارکت مردمی شروع کردم. می خواستم یک تجربه اروپایی داشته باشم، و این تجربه را از نظر حرفه ای به تجربه آمریکایی خود اضافه کنم.

با استفاده از بورسیه ملی هنرها، موفق به انتشار سلسله کتاب هایی درباره آموختن از شهرها شدم.

شهردار کاتانوگا، تنسی، این کتاب را دید و از من خواست که از جامعه آن ها نیز ارزیابی به عمل آورم، من طرحی برای شهر ارائه دادم که چندان مرسوم نبود. این طرح درباره چگونگی سازماندهی محلات، سرزندگی محلات و ایجاد فرصت هایی برای فعل و انفعالات اجتماعی با تمرکز بر ایجاد فضاهای عمومی بود.

[pari.v 10,304]

آنچه از پروژه کاتانوگا آموختم این بود که گفت و گو باید چندجانبه باشد. شهرسازان به جای تصمیم گیری در مورد آنچه باید وجود داشته باشد باید از مردم بپرسند: شما می خواهید چه کار کنید؟

این یک تغییر در فرآیند مشارکت عمومی است.

در گذشته شهرسازان یک طرح را تهیه می کردند، سپس یک جلسه عمومی برای آگاهی مردم در مورد آن برگزار می کردند. پس از آن، عمدتا بنا به ضرورت، پیشنهادهای مردم را فراموش می کردند و در پایان، مردم ممکن بود به این دلیل که در طرح مالکیت دیده نشده بودند از شهرداری شکایت کنند.

توجه به اصول اصلی در فرایند مشارکت عمومی ضروری است. یکی از این اصول، فراگیر بودن است. به جای فرایند از بالا به پایین، باید این فرایند از مرکز به بیرون باشد. ما تلاش می کنیم که با یک گروه کوچک از افراد یا شهرسازان شروع کنیم یا جمعی از اعضای شورای شهر فرایندی را شروع می کنند و سپس آن فرایند به گروه های بزرگ و بزرگتر تسری می یابد. این مانند پرتاب یک سنگریزه در دریاچه است.

[pari.v 10,304]

یک اصل دیگر شفافیت است. یک مجمع عمومی نوعی ترکیب ارعاب آور است که فقط افرادی که ایستاده اند و سخنرانی می کنند می توانند جایگاه باشکوهی داشته باشند. ما، به عنوان مردم، هیچ وقت از چنین ارتباطی چیزی یاد نم یگیریم. در مقابل، شهرسازان باید ارتباط محکمی بین فرآیند مشارکت مردمی و اجرای طرح برقرار کنند. به نظر می رسد اگر مردم از آنچه در جریان است آگاه باشند، بیشتر از آن حمایت می کنند.

 

استفاده از تکنیک ها به خواست شما بستگی دارد. ما از چندین تکنیک استفاده می کنیم. یکی از این تکنیک ها برگزاری توفان فکری است که در آن ایده های زیادی از یک گروه می گیریم. از فناوری هایی مانند بصری سازی و صفحه کلید الکترونیکی برای جمع آوری داده استفاده می کنیم. از مدل سازی استفاده می کنیم. و ما در فرآیند کار دیده می شویم. مشاور هیچگاه در فرایند ناپدید نمی شود.

[pari.v 10,304]

مشارکت مردمی ساده نیست. ترغیب مردم به مشارکت در فرآیند برنامه ریزی ممکن است چالش برانگیز باشد. به طور تاریخی، افرادی که بیشتر از همه تحت تاثیر تصمیمات شهرسازی قرار می گیرد، در فرآیند شرکت ندارند. امروزه، شهرسازان تلاش ویژه ای دارند تا اطمینان یابند افرادی که بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند، ولی دسترسی به آن ها سخت است، مانند چند شغله ها، افراد با محدودیت در مهارت خواندن انگلیسی، و افراد با گزینه های حمل و نقلی محدود، در فرآیند برنامه ریزی مشارکت دارند. نشست های عمومی و مشاهدات میدانی از اجزای اصلی این فرایند هستند، ولی ترغیب مردم به شرکت در این راهبردهای ارتباطی متنوعی مانند وب سایت ها، ایمیل، پوستر، پست مستقیم، اطلاع رسانی با کاغذ، خبرنامه محله یا کلیسا، و اعلان در جلسات، برای آگاه کردن مردم نسبت به فرصت هایشان برای مشارکت استفاده می کنند.

[pari.v 10,304]

زمانی که مردم در فرآیند برنامه ریزی درگیر می شوند، گرفتن بازخورد درباره توقعات آن ها از جامعه نیز به خلاقیت نیاز دارد. عموم مردم، مانند مقامات متخب، دیدگاه های خود را درباره آنچه باید انجام داد دارند، ولی به اطلاعاتی که شهرساز در مورد گزینه ها ارائه می دهد توجه می کنند. نقش شهرساز آگاه کردن مردم بر اساس بهترین اطلاعات موجود است. برای این کار، شهرساز بحث و بررسی عمومی درباره گزینه ها را تسهیل می کند و اجازه می دهد همه دیدگاه ها شنیده شود و سپس، خلاصه ای از مباحث مطرح شده را برای آگاهی تصمیم گیران ارائه می دهد.

پروژه های طراحی شهری، معمولا از فرآیند عمومی خاصی استفاده می کنند که با نام شارت شناخته می شود. مبدا روش شارت، معماری و طراحی شهری است، ولی به جزء اصلی مشارکت مردمی در برنامه ریزی کاربری زمین تبدیل شده است. در فرم سنتی آن، گروهی از طراحان یک فضای کاری موقت در محدوده مورد مطالعه، برای مثال در مقابل فروشگاه در منطقه مرکزی شهر موجود برپا می کنند.