seyed mehdi hoseyni 27,119 اشتراک گذاری ارسال شده در 25 آبان، ۱۳۹۳ یکی از مطالبی که هواداران نظریه فضانوردان باستانی در پاسخ به امکان سفرهای فضایی مطرح می کنند این است که سایر تمدن های جهان پیشرفته تر از ما هستند در نتیجه وسایل و ابزارهایی دارند که به وسیله آن می توانسته اند به زمین سفر کنند و در کار آفرینش انسان دخالت داشته باشند. در این مطلب قصد داریم به بررسی این موضوع بپردازیم که آیا امکان به وجود آمدن موجوداتی پیشرفته تر از ما قبل از ما در جهان وجود داشته است یا خیر؟ همانطور که می دانید جهان ما ۱۳٫۸ میلیارد سال قبل در اثر یک انفجار بزرگ پدید آمده است. عمر خورشید ۴٫۵ تا ۵ میلیارد سال است و زمین نیز عمری معادل ۵ میلیارد سال دارد. ستاره هایی با عمر متوسط ۴٫۵۶ میلیارد تا ۶ میلیارد سال دارند[۱]. ستاره هایی با قدمت بسیار بالا هم در جهان هستی شکل گرفته بودند ولی این ستاره ها برای تشکیل حیات مناسب نبودند زیرا ستاره های اولیه دهها برابر بزرگتر از خورشید بودند در یک کشف از بقایای یک ستاره اولیه بقایای ستاره جرمی معادل ۶۰ برابر خورشید را داشت[۲]همچنین ستاره های جهان اولیه بعلت جرم بزرگشان مانند همه ستاره های بزرگ باید دارای عمر کمتری بوده باشند. در نتیجه محیط اطراف این ستاره ها بسیار گرم و انباشته از اشعه هایی بوده است که هر کدام از آنها می توانستند میلیون ها بار حیات را نابود کنند. این موضوع نیز قابل بررسی است که ستاره ها دارای یک عمر محدود هستند و ممکن است نوری که از یک ستاره در فاصله ۱۳ میلیارد سال و حتی چند میلیون سال نوری به ما می رسد فقط تصویر ستاره باشد و ستاره هم اکنون به دلیل پایان یافتن سوخت خود و یا انفجار های ابرنواختری مرده باشد و هر تمدنی را که در اطراف خود تشکیل شده باشد به داخل سیاهچاله ای که بعد از مرگ خود تشکیل داده است فرو برده باشد. حال این تئوری ممکن است مطرح بشود که حیات زودتر از ما در اطراف ستاره های جوان شکل گرفته باشد. ستاره های جوان به فعالیت شدید بیشتر گرایش دارند. به نمایش گذاشتن میدان های مغناطیسی قوی،شعله ور شدن قوی تر،اشعه X-شدید تر از همتایان قدیمی خود و ساطع کردن اشعه ایکس هنگام چرخش ستاره بطور کلی با افزایش سن کاهش می یابد.[۳] با وجود میدان های مغناطیسی قوی تر و شعله ها و اشعه های قوی تر عملا امکان تشکیل حیات در اطراف ستاره های جوان نیز مردود می باشد. ستاره هایی مانند غول های قرمز و ستاره های کمی قوی تر نیز می توانند حیات را در اطراف خود داشته باشند ولی به علت دمای پایین آنها اشکال حیاتی که در اطراف غول های سرخ تشکیل می شود بسیار ابتدایی خواهد بود و امکان تکامل آن به شکل کنونی زمین وجود نخواهد داشت. در نتیجه مناسب ترین ستاره ها برای تشکیل حیات ستاره هایی با عمر خورشید ما هستند. همه این ستاره ها نیز نمی توانند سیاره ای مانند زمین را داشته باشند و یا ممکن است سیاره آنها در کمربند حیات نباشد و فاصله مناسب از ستاره خود را نداشته باشد(دور تر یا نزدیک تر باشد)حال با این فرض که حیات توانسته در یک سیاره متوسط شکل بگیرد اگر فرآیند تکاملی بروی زمین ۴٫۵ میلیارد سال طول کشیده است که موجود هوشمندی مانند انسان پدید بیایید در سایر سیارات نیز این فرآیند به همین مقدار به طول خواهد کشید و با توجه به فواصل بسیار بزرگ فضا(نزدیک ترین کهکشان ما آندرومدا ۲ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد یعنی اگر تمدنی به این تکنولوژی دست یافته باشد که بتواند با سرعت نور در فضا حرکت بنماید و بر طبق نظریه اینشتین تبدیل به نور نشود ۲ میلیون سال باید در راه باشد تا از آندرومدا به زمین برسد)ممکن است حتی انسانها نیز میلیون ها سال بعد موفق به سفر به یک سیاره مناسب دارای آب و اتمسفر بشوند در نتیجه امکان تشکیل حیات و سفر از یک سیاره دیگر به سیاره ما در این فاصله زمانی عملا مردود به نظر می رسد. بنا بر اعلام یک کارشناس معتبر علمی، برای استعمار یک سیاره فراخورشیدی بهیک سفینه فضایی واقعا بزرگ نیاز است که بتواند ظرفیت بین ۲۰ هزار تا ۴۰ هزار نفر را داشته باشد و همچنین تضمین تنوع ژنتیکی در آن لازم است این مطلب شرایط شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان را با توجه به شکل گیری حیات در زمین طبق نظریه فرگشت داروین سنجیده است و در رد نظریه سفر فرا زمینیان باستانی اریک فون دنیکن منتشر شده است اما با توجه به محتوای نظری آن، هرگونه انتقاد یا پیشنهادی در موردش کاملا طبیعی است. مطمئنا دلایل زیرکانه ای برای انتقاد در مورد تمدن های فضایی می تواند به درک بیشتر ما در شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان کمک شایانی بکند. نویسنده: رامین فخاری/ بیگ بنگ - See more at: برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام یکی از مطالبی که هواداران نظریه فضانوردان باستانی در پاسخ به امکان سفرهای فضایی مطرح می کنند این است که سایر تمدن های جهان پیشرفته تر از ما هستند در نتیجه وسایل و ابزارهایی دارند که به وسیله آن می توانسته اند به زمین سفر کنند و در کار آفرینش انسان دخالت داشته باشند. در این مطلب قصد داریم به بررسی این موضوع بپردازیم که آیا امکان به وجود آمدن موجوداتی پیشرفته تر از ما قبل از ما در جهان وجود داشته است یا خیر؟ همانطور که می دانید جهان ما ۱۳٫۸ میلیارد سال قبل در اثر یک انفجار بزرگ پدید آمده است. عمر خورشید ۴٫۵ تا ۵ میلیارد سال است و زمین نیز عمری معادل ۵ میلیارد سال دارد. ستاره هایی با عمر متوسط ۴٫۵۶ میلیارد تا ۶ میلیارد سال دارند[۱]. ستاره هایی با قدمت بسیار بالا هم در جهان هستی شکل گرفته بودند ولی این ستاره ها برای تشکیل حیات مناسب نبودند زیرا ستاره های اولیه دهها برابر بزرگتر از خورشید بودند در یک کشف از بقایای یک ستاره اولیه بقایای ستاره جرمی معادل ۶۰ برابر خورشید را داشت[۲]همچنین ستاره های جهان اولیه بعلت جرم بزرگشان مانند همه ستاره های بزرگ باید دارای عمر کمتری بوده باشند. در نتیجه محیط اطراف این ستاره ها بسیار گرم و انباشته از اشعه هایی بوده است که هر کدام از آنها می توانستند میلیون ها بار حیات را نابود کنند. این موضوع نیز قابل بررسی است که ستاره ها دارای یک عمر محدود هستند و ممکن است نوری که از یک ستاره در فاصله ۱۳ میلیارد سال و حتی چند میلیون سال نوری به ما می رسد فقط تصویر ستاره باشد و ستاره هم اکنون به دلیل پایان یافتن سوخت خود و یا انفجار های ابرنواختری مرده باشد و هر تمدنی را که در اطراف خود تشکیل شده باشد به داخل سیاهچاله ای که بعد از مرگ خود تشکیل داده است فرو برده باشد. حال این تئوری ممکن است مطرح بشود که حیات زودتر از ما در اطراف ستاره های جوان شکل گرفته باشد. ستاره های جوان به فعالیت شدید بیشتر گرایش دارند. به نمایش گذاشتن میدان های مغناطیسی قوی،شعله ور شدن قوی تر،اشعه X-شدید تر از همتایان قدیمی خود و ساطع کردن اشعه ایکس هنگام چرخش ستاره بطور کلی با افزایش سن کاهش می یابد.[۳] با وجود میدان های مغناطیسی قوی تر و شعله ها و اشعه های قوی تر عملا امکان تشکیل حیات در اطراف ستاره های جوان نیز مردود می باشد. ستاره هایی مانند غول های قرمز و ستاره های کمی قوی تر نیز می توانند حیات را در اطراف خود داشته باشند ولی به علت دمای پایین آنها اشکال حیاتی که در اطراف غول های سرخ تشکیل می شود بسیار ابتدایی خواهد بود و امکان تکامل آن به شکل کنونی زمین وجود نخواهد داشت. در نتیجه مناسب ترین ستاره ها برای تشکیل حیات ستاره هایی با عمر خورشید ما هستند. همه این ستاره ها نیز نمی توانند سیاره ای مانند زمین را داشته باشند و یا ممکن است سیاره آنها در کمربند حیات نباشد و فاصله مناسب از ستاره خود را نداشته باشد(دور تر یا نزدیک تر باشد)حال با این فرض که حیات توانسته در یک سیاره متوسط شکل بگیرد اگر فرآیند تکاملی بروی زمین ۴٫۵ میلیارد سال طول کشیده است که موجود هوشمندی مانند انسان پدید بیایید در سایر سیارات نیز این فرآیند به همین مقدار به طول خواهد کشید و با توجه به فواصل بسیار بزرگ فضا(نزدیک ترین کهکشان ما آندرومدا ۲ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد یعنی اگر تمدنی به این تکنولوژی دست یافته باشد که بتواند با سرعت نور در فضا حرکت بنماید و بر طبق نظریه اینشتین تبدیل به نور نشود ۲ میلیون سال باید در راه باشد تا از آندرومدا به زمین برسد)ممکن است حتی انسانها نیز میلیون ها سال بعد موفق به سفر به یک سیاره مناسب دارای آب و اتمسفر بشوند در نتیجه امکان تشکیل حیات و سفر از یک سیاره دیگر به سیاره ما در این فاصله زمانی عملا مردود به نظر می رسد. بنا بر اعلام یک کارشناس معتبر علمی، برای استعمار یک سیاره فراخورشیدی بهیک سفینه فضایی واقعا بزرگ نیاز است که بتواند ظرفیت بین ۲۰ هزار تا ۴۰ هزار نفر را داشته باشد و همچنین تضمین تنوع ژنتیکی در آن لازم است این مطلب شرایط شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان را با توجه به شکل گیری حیات در زمین طبق نظریه فرگشت داروین سنجیده است و در رد نظریه سفر فرا زمینیان باستانی اریک فون دنیکن منتشر شده است اما با توجه به محتوای نظری آن، هرگونه انتقاد یا پیشنهادی در موردش کاملا طبیعی است. مطمئنا دلایل زیرکانه ای برای انتقاد در مورد تمدن های فضایی می تواند به درک بیشتر ما در شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان کمک شایانی بکند. نویسنده: رامین فخاری/ بیگ بنگ - See more at: برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام یکی از مطالبی که هواداران نظریه فضانوردان باستانی در پاسخ به امکان سفرهای فضایی مطرح می کنند این است که سایر تمدن های جهان پیشرفته تر از ما هستند در نتیجه وسایل و ابزارهایی دارند که به وسیله آن می توانسته اند به زمین سفر کنند و در کار آفرینش انسان دخالت داشته باشند. در این مطلب قصد داریم به بررسی این موضوع بپردازیم که آیا امکان به وجود آمدن موجوداتی پیشرفته تر از ما قبل از ما در جهان وجود داشته است یا خیر؟ همانطور که می دانید جهان ما ۱۳٫۸ میلیارد سال قبل در اثر یک انفجار بزرگ پدید آمده است. عمر خورشید ۴٫۵ تا ۵ میلیارد سال است و زمین نیز عمری معادل ۵ میلیارد سال دارد. ستاره هایی با عمر متوسط ۴٫۵۶ میلیارد تا ۶ میلیارد سال دارند[۱]. ستاره هایی با قدمت بسیار بالا هم در جهان هستی شکل گرفته بودند ولی این ستاره ها برای تشکیل حیات مناسب نبودند زیرا ستاره های اولیه دهها برابر بزرگتر از خورشید بودند در یک کشف از بقایای یک ستاره اولیه بقایای ستاره جرمی معادل ۶۰ برابر خورشید را داشت[۲]همچنین ستاره های جهان اولیه بعلت جرم بزرگشان مانند همه ستاره های بزرگ باید دارای عمر کمتری بوده باشند. در نتیجه محیط اطراف این ستاره ها بسیار گرم و انباشته از اشعه هایی بوده است که هر کدام از آنها می توانستند میلیون ها بار حیات را نابود کنند. این موضوع نیز قابل بررسی است که ستاره ها دارای یک عمر محدود هستند و ممکن است نوری که از یک ستاره در فاصله ۱۳ میلیارد سال و حتی چند میلیون سال نوری به ما می رسد فقط تصویر ستاره باشد و ستاره هم اکنون به دلیل پایان یافتن سوخت خود و یا انفجار های ابرنواختری مرده باشد و هر تمدنی را که در اطراف خود تشکیل شده باشد به داخل سیاهچاله ای که بعد از مرگ خود تشکیل داده است فرو برده باشد. حال این تئوری ممکن است مطرح بشود که حیات زودتر از ما در اطراف ستاره های جوان شکل گرفته باشد. ستاره های جوان به فعالیت شدید بیشتر گرایش دارند. به نمایش گذاشتن میدان های مغناطیسی قوی،شعله ور شدن قوی تر،اشعه X-شدید تر از همتایان قدیمی خود و ساطع کردن اشعه ایکس هنگام چرخش ستاره بطور کلی با افزایش سن کاهش می یابد.[۳] با وجود میدان های مغناطیسی قوی تر و شعله ها و اشعه های قوی تر عملا امکان تشکیل حیات در اطراف ستاره های جوان نیز مردود می باشد. ستاره هایی مانند غول های قرمز و ستاره های کمی قوی تر نیز می توانند حیات را در اطراف خود داشته باشند ولی به علت دمای پایین آنها اشکال حیاتی که در اطراف غول های سرخ تشکیل می شود بسیار ابتدایی خواهد بود و امکان تکامل آن به شکل کنونی زمین وجود نخواهد داشت. در نتیجه مناسب ترین ستاره ها برای تشکیل حیات ستاره هایی با عمر خورشید ما هستند. همه این ستاره ها نیز نمی توانند سیاره ای مانند زمین را داشته باشند و یا ممکن است سیاره آنها در کمربند حیات نباشد و فاصله مناسب از ستاره خود را نداشته باشد(دور تر یا نزدیک تر باشد)حال با این فرض که حیات توانسته در یک سیاره متوسط شکل بگیرد اگر فرآیند تکاملی بروی زمین ۴٫۵ میلیارد سال طول کشیده است که موجود هوشمندی مانند انسان پدید بیایید در سایر سیارات نیز این فرآیند به همین مقدار به طول خواهد کشید و با توجه به فواصل بسیار بزرگ فضا(نزدیک ترین کهکشان ما آندرومدا ۲ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد یعنی اگر تمدنی به این تکنولوژی دست یافته باشد که بتواند با سرعت نور در فضا حرکت بنماید و بر طبق نظریه اینشتین تبدیل به نور نشود ۲ میلیون سال باید در راه باشد تا از آندرومدا به زمین برسد)ممکن است حتی انسانها نیز میلیون ها سال بعد موفق به سفر به یک سیاره مناسب دارای آب و اتمسفر بشوند در نتیجه امکان تشکیل حیات و سفر از یک سیاره دیگر به سیاره ما در این فاصله زمانی عملا مردود به نظر می رسد. بنا بر اعلام یک کارشناس معتبر علمی، برای استعمار یک سیاره فراخورشیدی بهیک سفینه فضایی واقعا بزرگ نیاز است که بتواند ظرفیت بین ۲۰ هزار تا ۴۰ هزار نفر را داشته باشد و همچنین تضمین تنوع ژنتیکی در آن لازم است این مطلب شرایط شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان را با توجه به شکل گیری حیات در زمین طبق نظریه فرگشت داروین سنجیده است و در رد نظریه سفر فرا زمینیان باستانی اریک فون دنیکن منتشر شده است اما با توجه به محتوای نظری آن، هرگونه انتقاد یا پیشنهادی در موردش کاملا طبیعی است. مطمئنا دلایل زیرکانه ای برای انتقاد در مورد تمدن های فضایی می تواند به درک بیشتر ما در شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان کمک شایانی بکند. نویسنده: رامین فخاری/ بیگ بنگ - See more at: برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام یکی از مطالبی که هواداران نظریه فضانوردان باستانی در پاسخ به امکان سفرهای فضایی مطرح می کنند این است که سایر تمدن های جهان پیشرفته تر از ما هستند در نتیجه وسایل و ابزارهایی دارند که به وسیله آن می توانسته اند به زمین سفر کنند و در کار آفرینش انسان دخالت داشته باشند. در این مطلب قصد داریم به بررسی این موضوع بپردازیم که آیا امکان به وجود آمدن موجوداتی پیشرفته تر از ما قبل از ما در جهان وجود داشته است یا خیر؟ همانطور که می دانید جهان ما ۱۳٫۸ میلیارد سال قبل در اثر یک انفجار بزرگ پدید آمده است. عمر خورشید ۴٫۵ تا ۵ میلیارد سال است و زمین نیز عمری معادل ۵ میلیارد سال دارد. ستاره هایی با عمر متوسط ۴٫۵۶ میلیارد تا ۶ میلیارد سال دارند[۱]. ستاره هایی با قدمت بسیار بالا هم در جهان هستی شکل گرفته بودند ولی این ستاره ها برای تشکیل حیات مناسب نبودند زیرا ستاره های اولیه دهها برابر بزرگتر از خورشید بودند در یک کشف از بقایای یک ستاره اولیه بقایای ستاره جرمی معادل ۶۰ برابر خورشید را داشت[۲]همچنین ستاره های جهان اولیه بعلت جرم بزرگشان مانند همه ستاره های بزرگ باید دارای عمر کمتری بوده باشند. در نتیجه محیط اطراف این ستاره ها بسیار گرم و انباشته از اشعه هایی بوده است که هر کدام از آنها می توانستند میلیون ها بار حیات را نابود کنند. این موضوع نیز قابل بررسی است که ستاره ها دارای یک عمر محدود هستند و ممکن است نوری که از یک ستاره در فاصله ۱۳ میلیارد سال و حتی چند میلیون سال نوری به ما می رسد فقط تصویر ستاره باشد و ستاره هم اکنون به دلیل پایان یافتن سوخت خود و یا انفجار های ابرنواختری مرده باشد و هر تمدنی را که در اطراف خود تشکیل شده باشد به داخل سیاهچاله ای که بعد از مرگ خود تشکیل داده است فرو برده باشد. حال این تئوری ممکن است مطرح بشود که حیات زودتر از ما در اطراف ستاره های جوان شکل گرفته باشد. ستاره های جوان به فعالیت شدید بیشتر گرایش دارند. به نمایش گذاشتن میدان های مغناطیسی قوی،شعله ور شدن قوی تر،اشعه X-شدید تر از همتایان قدیمی خود و ساطع کردن اشعه ایکس هنگام چرخش ستاره بطور کلی با افزایش سن کاهش می یابد.[۳] با وجود میدان های مغناطیسی قوی تر و شعله ها و اشعه های قوی تر عملا امکان تشکیل حیات در اطراف ستاره های جوان نیز مردود می باشد. ستاره هایی مانند غول های قرمز و ستاره های کمی قوی تر نیز می توانند حیات را در اطراف خود داشته باشند ولی به علت دمای پایین آنها اشکال حیاتی که در اطراف غول های سرخ تشکیل می شود بسیار ابتدایی خواهد بود و امکان تکامل آن به شکل کنونی زمین وجود نخواهد داشت. در نتیجه مناسب ترین ستاره ها برای تشکیل حیات ستاره هایی با عمر خورشید ما هستند. همه این ستاره ها نیز نمی توانند سیاره ای مانند زمین را داشته باشند و یا ممکن است سیاره آنها در کمربند حیات نباشد و فاصله مناسب از ستاره خود را نداشته باشد(دور تر یا نزدیک تر باشد)حال با این فرض که حیات توانسته در یک سیاره متوسط شکل بگیرد اگر فرآیند تکاملی بروی زمین ۴٫۵ میلیارد سال طول کشیده است که موجود هوشمندی مانند انسان پدید بیایید در سایر سیارات نیز این فرآیند به همین مقدار به طول خواهد کشید و با توجه به فواصل بسیار بزرگ فضا(نزدیک ترین کهکشان ما آندرومدا ۲ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد یعنی اگر تمدنی به این تکنولوژی دست یافته باشد که بتواند با سرعت نور در فضا حرکت بنماید و بر طبق نظریه اینشتین تبدیل به نور نشود ۲ میلیون سال باید در راه باشد تا از آندرومدا به زمین برسد)ممکن است حتی انسانها نیز میلیون ها سال بعد موفق به سفر به یک سیاره مناسب دارای آب و اتمسفر بشوند در نتیجه امکان تشکیل حیات و سفر از یک سیاره دیگر به سیاره ما در این فاصله زمانی عملا مردود به نظر می رسد. بنا بر اعلام یک کارشناس معتبر علمی، برای استعمار یک سیاره فراخورشیدی بهیک سفینه فضایی واقعا بزرگ نیاز است که بتواند ظرفیت بین ۲۰ هزار تا ۴۰ هزار نفر را داشته باشد و همچنین تضمین تنوع ژنتیکی در آن لازم است این مطلب شرایط شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان را با توجه به شکل گیری حیات در زمین طبق نظریه فرگشت داروین سنجیده است و در رد نظریه سفر فرا زمینیان باستانی اریک فون دنیکن منتشر شده است اما با توجه به محتوای نظری آن، هرگونه انتقاد یا پیشنهادی در موردش کاملا طبیعی است. مطمئنا دلایل زیرکانه ای برای انتقاد در مورد تمدن های فضایی می تواند به درک بیشتر ما در شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان کمک شایانی بکند. نویسنده: رامین فخاری/ بیگ بنگ - See more at: برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام یکی از مطالبی که هواداران نظریه فضانوردان باستانی در پاسخ به امکان سفرهای فضایی مطرح می کنند این است که سایر تمدن های جهان پیشرفته تر از ما هستند در نتیجه وسایل و ابزارهایی دارند که به وسیله آن می توانسته اند به زمین سفر کنند و در کار آفرینش انسان دخالت داشته باشند. در این مطلب قصد داریم به بررسی این موضوع بپردازیم که آیا امکان به وجود آمدن موجوداتی پیشرفته تر از ما قبل از ما در جهان وجود داشته است یا خیر؟ همانطور که می دانید جهان ما ۱۳٫۸ میلیارد سال قبل در اثر یک انفجار بزرگ پدید آمده است. عمر خورشید ۴٫۵ تا ۵ میلیارد سال است و زمین نیز عمری معادل ۵ میلیارد سال دارد. ستاره هایی با عمر متوسط ۴٫۵۶ میلیارد تا ۶ میلیارد سال دارند[۱]. ستاره هایی با قدمت بسیار بالا هم در جهان هستی شکل گرفته بودند ولی این ستاره ها برای تشکیل حیات مناسب نبودند زیرا ستاره های اولیه دهها برابر بزرگتر از خورشید بودند در یک کشف از بقایای یک ستاره اولیه بقایای ستاره جرمی معادل ۶۰ برابر خورشید را داشت[۲]همچنین ستاره های جهان اولیه بعلت جرم بزرگشان مانند همه ستاره های بزرگ باید دارای عمر کمتری بوده باشند. در نتیجه محیط اطراف این ستاره ها بسیار گرم و انباشته از اشعه هایی بوده است که هر کدام از آنها می توانستند میلیون ها بار حیات را نابود کنند. این موضوع نیز قابل بررسی است که ستاره ها دارای یک عمر محدود هستند و ممکن است نوری که از یک ستاره در فاصله ۱۳ میلیارد سال و حتی چند میلیون سال نوری به ما می رسد فقط تصویر ستاره باشد و ستاره هم اکنون به دلیل پایان یافتن سوخت خود و یا انفجار های ابرنواختری مرده باشد و هر تمدنی را که در اطراف خود تشکیل شده باشد به داخل سیاهچاله ای که بعد از مرگ خود تشکیل داده است فرو برده باشد. حال این تئوری ممکن است مطرح بشود که حیات زودتر از ما در اطراف ستاره های جوان شکل گرفته باشد. ستاره های جوان به فعالیت شدید بیشتر گرایش دارند. به نمایش گذاشتن میدان های مغناطیسی قوی،شعله ور شدن قوی تر،اشعه X-شدید تر از همتایان قدیمی خود و ساطع کردن اشعه ایکس هنگام چرخش ستاره بطور کلی با افزایش سن کاهش می یابد.[۳] با وجود میدان های مغناطیسی قوی تر و شعله ها و اشعه های قوی تر عملا امکان تشکیل حیات در اطراف ستاره های جوان نیز مردود می باشد. ستاره هایی مانند غول های قرمز و ستاره های کمی قوی تر نیز می توانند حیات را در اطراف خود داشته باشند ولی به علت دمای پایین آنها اشکال حیاتی که در اطراف غول های سرخ تشکیل می شود بسیار ابتدایی خواهد بود و امکان تکامل آن به شکل کنونی زمین وجود نخواهد داشت. در نتیجه مناسب ترین ستاره ها برای تشکیل حیات ستاره هایی با عمر خورشید ما هستند. همه این ستاره ها نیز نمی توانند سیاره ای مانند زمین را داشته باشند و یا ممکن است سیاره آنها در کمربند حیات نباشد و فاصله مناسب از ستاره خود را نداشته باشد(دور تر یا نزدیک تر باشد)حال با این فرض که حیات توانسته در یک سیاره متوسط شکل بگیرد اگر فرآیند تکاملی بروی زمین ۴٫۵ میلیارد سال طول کشیده است که موجود هوشمندی مانند انسان پدید بیایید در سایر سیارات نیز این فرآیند به همین مقدار به طول خواهد کشید و با توجه به فواصل بسیار بزرگ فضا(نزدیک ترین کهکشان ما آندرومدا ۲ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد یعنی اگر تمدنی به این تکنولوژی دست یافته باشد که بتواند با سرعت نور در فضا حرکت بنماید و بر طبق نظریه اینشتین تبدیل به نور نشود ۲ میلیون سال باید در راه باشد تا از آندرومدا به زمین برسد)ممکن است حتی انسانها نیز میلیون ها سال بعد موفق به سفر به یک سیاره مناسب دارای آب و اتمسفر بشوند در نتیجه امکان تشکیل حیات و سفر از یک سیاره دیگر به سیاره ما در این فاصله زمانی عملا مردود به نظر می رسد. بنا بر اعلام یک کارشناس معتبر علمی، برای استعمار یک سیاره فراخورشیدی بهیک سفینه فضایی واقعا بزرگ نیاز است که بتواند ظرفیت بین ۲۰ هزار تا ۴۰ هزار نفر را داشته باشد و همچنین تضمین تنوع ژنتیکی در آن لازم است این مطلب شرایط شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان را با توجه به شکل گیری حیات در زمین طبق نظریه فرگشت داروین سنجیده است و در رد نظریه سفر فرا زمینیان باستانی اریک فون دنیکن منتشر شده است اما با توجه به محتوای نظری آن، هرگونه انتقاد یا پیشنهادی در موردش کاملا طبیعی است. مطمئنا دلایل زیرکانه ای برای انتقاد در مورد تمدن های فضایی می تواند به درک بیشتر ما در شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان کمک شایانی بکند. نویسنده: رامین فخاری/ بیگ بنگ 2 نقل قول لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده
به گفتگو بپیوندید
هم اکنون می توانید مطلب خود را ارسال نمایید و بعداً ثبت نام کنید. اگر حساب کاربری دارید، برای ارسال با حساب کاربری خود اکنون وارد شوید .