پرونده قتل عام لهستانی ها در جنگل کاتین

[seyed mehdi hoseyni 27,119]

در 11 آوریل سال 1943 میلادی، رادیو برلین اخباری را اعلام کرد که متحدین غربی را شوکه کرد. نیروهای آلمانی اجساد چند هزار افسر لهستانی را پیدا کردند که در گودال هایی در جنگلی نزدیک Smolenskدر غرب روسیه دفن شده اند. نام جنگل یادآور جنایتی است که در آن رخ داده است و همچنان به نام کشتار کاتین شناخته می شود.

جوزف گوبلز در خاطرات 9 آوریل خود می نویسد که اتفاقی که در چنگل کاتین رخ داد مقصران آن کاملا واضح و معلوم بودند؛ “گورهای دسته جمعی لهستانی ها در جنگل Smolenskپیدا شده بود. بلشویک ها به راحتی حدود ده هزار زندانی لهستانی را اعدام کردند (به ضرب گلوله) و در گورهای دسته جمعی قرار دادند.” او در مورد تعداد زندانی ها اشتباه کرده بود، در واقع کمی بیشتر از چهار هزار نفر در کاتین کشته شده اند؛ اما در مورد اصل موضوع راست گفته بود. بی شک شوروی ها هزاران شهروند لهستانی بی دفاع را به قتل رساندند.این جنایتی بود که آنها تا سال 1990 تکذیب می کردند.(تا انحدام کمونیست ها) ریشه های قتل عام کاتین در بازه ای از تاریخ قرار دارد که برای بسیاری از روس ها ناخوشایند می باشد. 22ماه از قرارداد عدم تجاوز بین نازی ها و شوروی ها بین آگوست 1939 تا ژوئن 1941. در 17 سپتامبر 1939؛ ارتش سرخ در هماهنگی با نازی ها به منظور اشغال شرق لهستان حرکت کرد. این قلمرویی بود که شوروی ها به عنوان بخشی از حاکمیت خود ادعای آن را داشت- نه به آن دلیل که اکثریت مردم آن از نژاد روسی یا اکراینی بودند. بلکه آن منطقه ای بود که اکثریت دولت های جهان به مدت حدود بیست سال تصدیق می کردند که لهستان است.( حتی در دسامبر 1939 به نظر نمی رسید که برنامه ای برای قتل این مردم وجود دارد. اکنون – با اشغال شرق لهستان به زور- شوروی دست به مطیع کردن ساکنان به وحشیانه ترین شکل ممکن می زند. تبعیدی های اجباری بسیاری از لهستانی ها به طوریکه چند صد هزار نفر به زور به سیبری یا قزاقستان فرستاده می شدند. جایی که هر سه نفر یکی می مرد.استالین به صورت خاصی علاقه مند بود که افراد به اصطلاح “روشنفکر” را در لهستان شرقی سرکوب کند. “گروه رهبران وکلا و حقوقدانان؛ دکترها؛ خادمین شهری؛ سیاستمداران و افسران ارتش”.استالین می خواست که این منطقه هرگز دوباره بخشی از لهستان نشود؛ سپس نابود کردن رهبران احتمالی برای یک لهستان مستقل برای او یک اولویت بالا بود.در پایان 1939؛ شوروی ها (منظور از شوروی حزب سیاسی حاکم می باشد و نه یک کشور) ده ها هزار از این رهبران احتمالی لهستان را زندانی کرده بودند که اکثر آنها افسرهای ارتشی بودند که در دوره ی کوتاه برخورد نظامی این دو کشور در سپتامبر و اکتبر 1939 اسیر شدند. اسناد NKVD ( پلیس مخفی شوروی) نشان می دهد که حتی در دسامبر 1939 به نظر برنامه ای برای قتل این افراد نبوده است. در اصل برنامه ی “معمول” در “برخورد” با این افراد تبعید اجباری بوده است. اما خیلی زود برای شوروی آشکار شد که – خصوصاً وقتی که NKVD در سه کمپ مخصوص این افسر ها را بازپرسی کرد.- ( یکی نزدیک Smolensk، دیگری در ناحیه ی Kalinin و سومی در خارکف در شرق اکراین )- اکثر افسران لهستانی لجباز بوده و کمونیسم و قوانین شوروی را برای اداره سرزمین خود نمیپذیرفتند.تاریخ شناس روسی دکتر کیریل اندرسون می گوید : ” من فکر می کنم که آنها ( nkvd) تمرکز افراد آموزش دیده در پلیس ، سازمان جاسوسی و ضد جاسوسی ؛ و افراد فعال سیاسی را در ناحیه ی اتحاد شوروی نمیخواستند. با این وجود که حتی آنها در زندان باشند و در زندان تحت کنترل باشند. NKVD این را به عنوان یک خطر جدی ببینند خصوصا که انتظار یک جنگ با آلمان می رفت. آنها می ترسیدند که یک ستون پنجم در قلب روسیه ایجاد شود. پس طی یک اقدام پیشگیرانه زندانی های لهستانی کشته شدند. به همان ترتیبی که شهروندان شوری سابقاً در سال های 1936 و 1937 و 1938 کشته شدند. استالین و افراد اطراف او ترس آن را داشتند که همه ی زندانی ها توانایی برنامه ریزی نوعی شورش را داشته باشند. خصوصاً که این گونه شورشی ها در این زندان های GULAG شوروی غیرمعمول نبود.شیوه برخورد شوروی با این افراد در 5 مارس 1940 تبدیل به قتل شد. استالین همراه با Molotov, Mikoyan و Voroshilov سندی را امضاء کردند که توسط Beria (رئیس پلیس مخفی) آماده شده بود که منجر به کشته شدن بیش از بیست هزار از اعضای گروه رهبری می شود.هیچکس به طور دقیق نمی داند که چرا استالین تصمیم گرفت که این لهستانی ها باید بمیرند. یک احتمال قوی که می تواند زمینه ساز آن باشد این است که شوروی ها تحت تاثیر رفتار قاطع نازی ها در غرب لهستان قرار گرفتند. خود نازی ها هم حذف گروه رهبری در نواحی تحت کنترل خود در لهستان بودند و اتفاقات کلیدی نظیر دستگیری دانشگاهیان در Krakowدر نوامبر 1939 توسط نازی ها و توقیف دانشگاهیان در LWOW توسط NKVD– به نظر هماهنگ شده می رسد بین این دو نیروی امنیتی.در هر صورت، استالین تصمیم گرفته بود که این شهروندان شرق لهستان باید کشته شوند و NKVD بریا (Beria) ( منظور آن قسمت از NKVD که Beria رئیسش است) این قتل ها را انجام می دهد و افراد لازم برای انجام این قتل ها را تأمین می کند.روی هم رفته آن ها به 21875 نفر گلوله شلیک می کنند به عنوان پیامد بخشنامه 5 مارس. اکثریت این افراد در نژاد لهستانی بوده اما در بین آنها اکراینی و نژاد های دیگر نیز دیده می شوند. کشتار در سه نقطه رخ داد- در زندان های کالینین و خارکوف و مستقیماً در جنگل کاتین نزدیک Smolensk. این سومین نقطه کشتار بود که آلمان در آوریل 1943 پیدا کرد. دقیقاً سه سال بعد از اینکه کشتار اتفاق افتاده بود و البته تنها دلیلی که آنها این موضوع و بیرحمی را به قطع می دانستند آن بود که آلمان ها در ژوئن 1941 به اتحاد شوروی حمله کردند و آن منطقه را اشغال کردند. نازی ها این جنایت بلشویک ها را برای منافع خودشان علنی و عمومی می کنند.دولتِ در تبعید لهستان در شهر لندن در مورد سرنوشت افسران خود از شوروی سالها در حال پرسش بودند. پیشتر در دسامبر 1941 یک هیئت بلند پایه لهستانی از کرملین دیدار کرده و به طور خاص از استالین و مولوتو راجع به افسران پرسیده بودند و تنها از رهبر شوروی شنیده بودند که آنها ممکن است از کمپ های شوروی فرار کرده باشند و احتمالاً هم اکنون در Manchuria باشند.در نتیجه کشف آلمان ها در بهار 1943، اکنون دیگر واضح بود که – حداقل برای خیلی از لهستانی ها – که چه اتفاقی برای افسران گمشده افتاده است. آنها به MANCHURIA فرار نکرده اند بلکه توسط شوروی به قتل رسیده بودند. و جرم شوروی توسط دولت بریتانیا قویا مورد ظن قرار گرفت خصوصا بعد از گزارشی که در ماه می 1943 توسط سفیر بریتانیا به دولت تبعیدی لهستان (Sir Owen O’Malley)نوشته شده که در آن تمامی مدارک مرتبط با مسئول بودن شوروی آشکار گردید.{استالین روابط دیپلماتیک را با دولت تبعیدی لهستان قطع کرد.}البته حتی قبل از گزارش O’Malley ؛ چرچیل تصمیم خود را در رابطه با موضع بریتانیا در قبال کاتین گرفته بود. در نامه ای به Sir Anthony Eden (منشی خارجه بریتانیا ) در 28 آوریل 1943 ؛ بی پرده می گوید : ” سودی در جستو جوی تا خوشایند قبر های سه ساله ی SMOLENSK وجود ندارد.”چرچیل آشکارا به دنبال روندی مصلحت آمیز بود که مشکلاتی با استالین به وجود نیاید –شاید برای خشنودی و ساکت کردن استالین – روزولت نیز در ادامه پیرو چرچیل در مورد کاتین شده.در واقع هیچ مستنداتی از هیچکدام وجود ندارد که حتی مسئله را با استالین ذکر کرده باشند( در کنفرانس متحدین بزرگ در تهران و yalta).بهار 1943 یک نقطه به شدت تیره در روابط بین متحدین غربی و اتحاد شوروی بود- نه تنها به آن دلیل که استالین فکر می کرد توسط غرب مورد خیانت واقع شده ، چرا که غرب برای رسیدن به خط دوم جبهه در فرانسه شکست خورده بود و فشار روی ارتش سرخ از بین نرفته بود. و حالا استالین ، در یک رفتار مهیج و منسجم سیاسی اقتصادی ؛ دولت تبعیدی لهستان را متهم به خیانت علیه اتحاد شوروی کرد زیرا لهستانی ها در خواست بررسی در کاتین را کرده بودند و تکذیب شوروی مبنی بر عدم ارتباط با کشتار را نپذیرفته بودند. سپس استالین روابط دیپلماتیک را با دولت تبعیدی لهستان قطع کرد- اقدامی که در سال بعد مسیر شوروی را برای دست نشاندن دولت خود در لهستان آزاد و جدید هموار کرد.قضاوت Sir Owen O’Malley’s در مورد عملیات هماهنگ در کاتین همچنان ورای واقعیات است و شاید سردی قدرت سیاست ؛ او گزارشی به تاریخ 24 می 1943 نوشت : در رابطه با کنترل انتشار امور کاتین ؛ ما مقید شده بودیم توسط نیاز ضروری برای روابط صمیمی و نزدیک با دولت شوروی تا نشان دهیم که ارزیابی مدارک را با شک و شبهه ی بیشتری و نرمی بیشتری انجام می دهیم، در مقایسه با قضاوت صحیح در مورد اموری که در زندگی معمول و خصوصی ما رخ می دهد.ما مجبور بودیم از شکل معمول قضاوت خود و عملکرد سالم بر اساس قضاوت عقلانی و اخلاقی منحرف شویم؛ ما مجبور بودیم که به درستی و صحت لهستانی ها برتری بی مورد بدهیم تا مانع ار آن شویم که لهستانی ها مورد خود را آشکارا در معرض عموم قرار دهند. تا هر تلاشی از جهت عموم را دلسرد و سست کنیم و فشار وارد کنیم که آن داستان زشت نا پدید شود. اما آنچنان که خیلی سریع در تهران و بعد yalta آشکار شد توانایی “انحراف از عملکرد سالم بر اساس قضاوت عقلانی و اخلاقی ” یک مهارت کاربردی و شاید لازم – برای سر و کار داشتن و ارتباط با متحدی همچون جوزف استالین بوده است. پوسترهای مربوط به فاجعه کاتین بنای یادبود کشتار کاتین در نیوجرسی